Real hero of Poland - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
Witold Pilecki (May 13, 1901 – May 25, 1948; pronounced [ˈvitɔld piˈletski]; codenames Roman Jezierski, Tomasz Serafiński, Druh, Witold) was a soldier of the Second Polish Republic, the founder of the Secret Polish Army (Tajna Armia Polska) Polish resistance group and a member of the Home Army (Armia Krajowa).
During World War II, he became the only known person to volunteer to be imprisoned at Auschwitz concentration camp. While there, he organized the resistance movement in the camp, and as early as 1940, informed the Western Allies of Nazi Germany's Auschwitz atrocities. He escaped in 1943 and took part in the Warsaw Uprising (August–October 1944). Pilecki was executed in 1948 by the communists.
Contents[hide]
1 Biography
1.1 Pilecki's early life
1.2 World War II breaks out
1.3 The Auschwitz campaign: 945 days
1.4 Back outside Auschwitz: the Warsaw Uprising.
1.5 Soviet take over of Poland
2 Summary of Pilecki's Polish Army career
3 See also
4 References
5 External links
//
[edit] Biography
[edit] Pilecki's early life
Witold Pilecki was born May 13, 1901, in Olonets on the shores of Lake Ladoga in Karelia, Russia, where his family had been forcibly resettled by Tsarist Russian authorities after the suppression of Poland's January Uprising of 1863–1864. His grandfather, Józef Pilecki, had spent seven years in exile in Siberia for his part in the uprising. In 1910, Pilecki moved with his family to Wilno (now Vilnius, Lithuania), where he completed Commercial School and joined the secret ZHP Scouts organization. In 1916, he moved to Orel, Russia, where he founded a local ZHP group.[1]
During World War I, in 1918, Pilecki joined Polish self-defense units in the Wilno area, and, under General Władysław Wejtka, helped collect weapons and disarm retreating, demoralized German troops in what became the prelude to the Vilna offensive. He subsequently took part in the Polish-Soviet War of 1919–1920. Serving under Major Jerzy Dąbrowski, he commanded a ZHP Scout section. When his sector of the front was overrun by the Bolsheviks, his unit for a time conducted partisan warfare behind enemy lines. Pilecki later joined the regular Polish Army and fought in the Polish retreat from Kiev as part of a cavalry unit defending Grodno (in present-day Belarus). On August 5, 1920, he joined the 211th Uhlan Regiment and fought in the crucial Battle of Warsaw and at Rudniki Forest (Puszcza Rudnicka) and took part in the liberation of Wilno. He was twice awarded the Krzyż Walecznych (Cross of Valor) for gallantry.[1]
After the Polish-Soviet War ended in 1921 with the Peace of Riga, Pilecki passed his high-school graduation exams (matura) in Wilno and in 1926, was demobilized with the rank of cavalry ensign. In the interbellum, he worked on his family's farm in the village of Sukurcze.[1] On April 7, 1931, he married Maria Pilecka (1906 – February 6, 2002), née Ostrowska. They had two children, born in Wilno: Andrzej (January 16, 1932) and Zofia (March 14, 1933).
[edit] World War II breaks out
Shortly before the outbreak of World War II, on August 26, 1939, Pilecki was mobilized and joined the 19th Polish Infantry Division of Army Prusy as a cavalry-platoon commander. His unit took part in heavy fighting in the Invasion of Poland against the advancing Germans and was partially destroyed. Pilecki's platoon withdrew southeast toward Lwów (now L'viv, in Ukraine) and the Romanian bridgehead and was incorporated into the recently formed 41st Infantry Division. During the September Campaign, Pilecki and his men destroyed seven German tanks and shot down two aircraft. On September 17, after the Soviet Union invaded eastern Poland pursuant to the Molotov-Ribbentrop Pact, Pilecki's division was disbanded and he returned to Warsaw with his commander, Major Jan Włodarkiewicz.[1]
On November 9, 1939, the two men founded the Secret Polish Army (Tajna Armia Polska, TAP), one of the first underground organizations in Poland. Pilecki became its organizational commander and expanded TAP to cover not only Warsaw but Siedlce, Radom, Lublin and other major cities of central Poland. By 1940, TAP had approximately 8,000 men (more than half of them armed), some 20 machine guns and several anti-tank rifles. Later, the organization was incorporated into the Home Army (Armia Krajowa) and became the core of the Wachlarz unit.[1]
[edit] The Auschwitz campaign: 945 days
Street roundup in northern Warsaw's Żoliborz district, 1941
In 1940, Pilecki presented to his superiors a plan to enter Germany's Auschwitz concentration camp at Oświęcim (the Polish name of the locality), gather intelligence on the camp from the inside, and organize inmate resistance. Until then, little had been known about the Germans' running of the camp, and it was thought to be an internment camp or large prison rather than a death camp. His superiors approved the plan and provided him a false identity card in the name of "Tomasz Serafiński." On September 19, 1940, he deliberately went out during a Warsaw street roundup (łapanka), and was caught by the Germans along with some 2,000 innocent civilians (among them, Władysław Bartoszewski). After two days of torture in Wehrmacht barracks, the survivors were sent to Auschwitz. Pilecki was tattooed on his forearm with the number 4859.[1]
Auschwitz concentration camp photos of Pilecki.
At Auschwitz, while working in various kommandos and surviving pneumonia, Pilecki organized an underground Union of Military Organizations (Związek Organizacji Wojskowych, ZOW). ZOW's tasks were to improve inmate morale, provide news from outside, distribute extra food and clothing to members, set up intelligence networks, and train detachments to take over the camp in the event of a relief attack by the Home Army, arms airdrops, or an airborne landing by the Polish 1st Independent Parachute Brigade, based in Britain.[1]
By 1941, ZOW had grown substantially. Members included the famous Polish sculptor Xawery Dunikowski and ski champion Bronisław Czech, and worked in the camp's SS administration office (Mrs. Rachwalowa, Capt. Rodziewicz, Mr. Olszowka, Mr. Jakubski, Mr. Miciukiewicz), the storage magazines (Mr. Czardybun) and the Sonderkommando, which burned human corpses (Mr. Szloma Dragon and Mr. Henryk Mendelbaum). The organization had its own underground court and supply lines to the outside. Thanks to civilians living nearby, the organization regularly received medical supplies.[1]
ZOW provided the Polish underground with priceless information on the camp. Many smaller underground organizations at Auschwitz eventually merged with ZOW. In the autumn of 1941, Colonel Jan Karcz was transferred to the newly-created Birkenau death camp, where he proceeded to organize ZOW structures. By spring of 1942, the organization had over 1,000 members, including women and people of other nationalities, at most of the sub-camps. The inmates constructed a radio receiver and hid it in the camp hospital.[1]
From October 1940, ZOW sent reports to Warsaw, and beginning March 1941, Pilecki's reports were being forwarded via the Polish resistance to the British government in London. These reports were a principal source of intelligence on Auschwitz for the Western Allies. Pilecki hoped that either the Allies would drop arms or troops into the camp, or the Home Army would organize an assault on it from outside. By 1943, however, he realized that no such plans existed. Meanwhile the Gestapo redoubled its efforts to ferret out ZOW members, succeeding in killing many of them. Pilecki decided to break out of the camp, with the hope of personally convincing Home Army leaders that a rescue attempt was a valid option. When he was assigned to a night shift at a camp bakery outside the fence, he and two comrades overpowered a guard, cut the phone line and escaped on the night of April 26–April 27, 1943, taking along documents stolen from the Germans. In the event of capture, they were prepared to swallow cyanide. After several days, with the help of local civilians, they contacted Home Army units. Pilecki submitted another detailed report on conditions at Auschwitz.[1]
[edit] Back outside Auschwitz: the Warsaw Uprising.
On August 25, 1943, Pilecki reached Warsaw and joined the Home Army's intelligence department. The Home Army, after losing several operatives in reconnoitering the vicinity of the camp, including the Cichociemny commando Stefan Jasieński, decided that it lacked sufficient strength to capture the camp without Allied help. Pilecki's detailed report (Raport Witolda—"Witold's Report") was sent to London. The British authorities refused the Home Army air support for an operation to help the inmates escape. An air raid was considered too risky, and Home Army reports on Nazi atrocities at Auschwitz were deemed to be gross exaggerations (Pilecki wrote: "During the first 3 years, at Auschwitz there perished 2 million people; in the next 2 years—3 million"). The Home Army in turn decided that it didn't have enough force to storm the camp by itself.[1]
Pilecki was soon promoted to cavalry captain (rotmistrz) and joined a secret anti-communist organization, NIE ("NO or NIEpodleglosc - independence"), formed as a secret organization within the Home Army with the goal of preparing resistance against a possible Soviet occupation.[1]
When the Warsaw Uprising broke out on August 1, 1944, Pilecki volunteered for the Kedyw's Chrobry II group. At first, he fought in the northern city center without revealing his actual rank, as a simple private. Later, he disclosed his true identity and accepted command of the 2nd Company, fighting in the Towarowa and Pańska Streets area. His forces held a fortified area called the "Great Bastion of Warsaw". It was one of the most outlying partisan redoubts and caused considerable difficulties for German supply lines. The bastion held for two weeks in the face of constant attacks by German infantry and armor. On the capitulation of the uprising, Pilecki hid some weapons in a private apartment and went into captivity. He spent the rest of the war in German prisoner-of-war camps at Łambinowice and Murnau.[1]
[edit] Soviet take over of Poland
After July 11, 1945, Pilecki joined the 2nd Polish Corps. He received orders to clandestinely transport a large sum of money to Soviet-occupied Poland, but the operation was called off. In September 1945, he was ordered by General Władysław Anders to return to Poland and gather intelligence to be sent to the Polish Government in Exile.[1]
He went back and proceeded to organize his intelligence network, while also writing a monograph on Auschwitz. In the spring of 1946, however, the Polish Government in Exile decided that the postwar political situation afforded no hope of Poland's liberation and ordered all partisans still in the forests either to return to their normal civilian lives or to escape to the West. Pilecki declined to leave, but proceeded to dismantle the partisan forces in eastern Poland. In April 1947, he began collecting evidence on Soviet atrocities and on the prosecution of Poles (mostly members of the Home Army and the 2nd Polish Corps) and their executions or imprisonment in Soviet gulags.[1]
Photos of Pilecki from Warsaw's Mokotow prison (1947).
On May 8, 1947, he was arrested by the Polish security service (Urząd Bezpieczeństwa). Prior to trial, he was repeatedly tortured but revealed no sensitive information and sought to protect other prisoners. On March 3, 1948, a staged trial took place. Testimony against him was presented by a future Polish prime minister, Józef Cyrankiewicz, himself an Auschwitz survivor. Pilecki was accused of illegal crossing of the borders, use of forged documents, not enlisting with the military, carrying illegal arms, espionage for general Władysław Anders (head of the military of the Polish Government in Exile) and preparing an assassination on several officials from the Ministry of Public Security of Poland. Pilecki denied the assassination charges, as well as espionage (although he admitted to passing information to the II Polish Corps of whom he considered himself an officer and thus claimed that he was not breaking any laws); he pleaded guilty to the other charges. On May 15, with three of his comrades, he was sentenced to death. Ten days later, on May 25, 1948, he was executed at Warsaw's Mokotow Prison on ulica Rakowiecka (Rakowiecka Street).[1]
Pilecki's conviction was part of a prosecution of Home Army members and others connected with the Polish Government in Exile in London. In 2003, the prosecutor and several others involved in the trial were charged with complicity in Pilecki's murder. Cyrankiewicz escaped similar proceedings, having died.[1]
After Poland regained its independence, Witold Pilecki and all others sentenced in the staged trial were rehabilitated on October 1, 1990. In 1995, he received posthumously the Order of Polonia Restituta.
His place of burial has never been found. He is thought to have been buried in a rubbish dump near Warsaw's Powązki Cemetery.
Until 1989, information on his exploits and fate was suppressed by the Polish communist regime.[1]
[edit] Summary of Pilecki's Polish Army career
Ensign (podporucznik) from 1925
First Lieutenant (porucznik) from November 11, 1941 (promoted while at Auschwitz)
Captain (cavalry rotmistrz) from November 11, 1943.
[edit] See also
Scouting Portal
This article is partof the series:Polish Secret State
History of Poland
Jan Karski
List of noteworthy individuals in the Warsaw Uprising
Polish contribution to World War II
Rudolf Vrba
Western betrayal
Związek Harcerstwa Polskiego (Polish Scouting and Guiding Association, ZHP)
Friday, February 29, 2008
Tuesday, February 26, 2008
Combat Photo Book abou German WWII Poland Campaign 1939
Combat Photo Book abou German WWII Poland Campaign 1939
Dzisiaj kupilem ksiazke i przekarze dla Muzeum Powstania Warszwwskiego
Combat Photo Book abou German WWII Poland Campaign
Alex Lech Bajan
Polish American since 1987
Dzisiaj kupilem ksiazke i przekarze dla Muzeum Powstania Warszwwskiego
Combat Photo Book abou German WWII Poland Campaign
Alex Lech Bajan
Polish American since 1987
Opór przeciwko wyrzutniom "Tarczy" by Prof. Iwo Pogonowski USA
Opór przeciwko wyrzutniom "Tarczy" by Prof. Iwo Pogonowski USA
Opór przeciwko wyrzutniom "Tarczy"
Szerzy się opór przeciwko amerykańskim wyrzutniom „Tarczy” w Polsce, o cztery minuty lotu pocisku od Moskwy. Nie ma entuzjazmu dla tego programu w Waszyngtonie. W maju 2007 komitet służb wojskowych senatu USA zmniejszył o 85 milionów dolarów budżet na rok 2008, przeznaczony na przygotowanie terenu i budowę wyrzutni „Tarczy” w Polsce i dalekiego zasięgu radaru w Czechach. Wcześniej w maju 2007 izba deputowanych zmniejszyła o 160 milionów dolarów fundusze prezydenta Bush’a na budowę systemu „Tarczy.”
Oficjalnym powodem tych obniżek był fakt, że pociski systemu „Tarczy” nie były wystarczająco sprawdzone, oraz obawa, że publiczna opozycja Czechów i Polaków, może uniemożliwić budowę tych instalacji. Obniżki budżetowe na system „Tarczy” są sygnałem dla oponentów w Polsce, Czechach, Unii Europejskiej i w USA, żeby się porozumieli w celu żądania likwidacji tego programu, który przyczynia się do nuklearnego wyścigu zbrojeń i stanowi dalszą ekspansję zadłużonego amerykańskiego imperium.
Według analityka polityki zagranicznej USA, Chalmers’a Johnson’a, w 2004 roku było 737 amerykańskich baz na świecie nie wliczając Kosowa, Afganistanu, Iraku oraz wojskowych i szpiegowskich baz USA na terenie W.Brytanii. „Tarcza” w Polsce jest częścią strategii budowy imperium globalnego USA.
Strategie tą rząd Bush’a chciałby sfinalizować, w przeciągu kilku najbliższych miesięcy. Opozycja po obu stronach Atlantyku stara się ten program wykoleić i organizuje protesty na czas wizyty w USA ministra Mirka Opolanka w lutym i premiera Donald’a Tusk’a w marcu 2008.
Johnson uważa, że nuklearny system „Tarczy” podniósłby zagrożenia nuklearne dla życia w Polsce i wzmocniłby tylko chwilowo pozycję siły USA, co spowodowałby nową Zimną Wojnę między USA i Rosją sprzymierzoną militarnie z Chinami. Program „Tarczy” powinien być zatrzymany, ponieważ wzmagałby on zagrożenie świata wojną nuklearną. Na tle tych dyskusji budowa „Tarczy” w Polsce nie jest wcale pewna, chociaż Polska już ponosi straty w eksporcie do Rosji właśnie z powodu „Tarczy.”
Rosja nadal posiada arsenał nuklearny, którym może zniszczyć USA w pół godziny, za ceną zniszczenia Rosji w tym samym czasie. Na początku władzy Putina standartowa baryłka ropy naftowej kosztowała 9 dolarów, a obecnie kosztuje sto dolarów, w dużej mierze z powodu napadu USA na Irak i zaczepnej polityki przeciwko Iranowi, jak też wielkiemu wzrostowi popytu na paliwo Chin i Indii.
Jednostronne niszczenie układów rozbrojeniowych przez rząd Bush’a, poprzedziło projekt „Tarczy,” wyraźnie skierowany przeciwko Rosji. Początkowo w Pentagonie była nadzieja, że projekt ten będzie finansowany przez Unię Europejską. Tak się nie stało i teraz Polska i Czechy. są pod presją przyjęcia tych instalacji, jako państwa słabe i przywykłe do obcej dominacji.
Rosja natomiast wypowiedziała traktaty ograniczające uzbrojenie w Europie, wobec możliwości zastosowania wyrzutni w Polsce przez USA, w celu zniszczenia ośrodków kontroli i dowodzenia w Moskwie, oddalonej o cztery minuty lotu pocisku od Polski. Naturalnie nikt nie bierze poważnie „zagrożenia USA przez Iran.”
W Czechach opozycja przeciwko instalacji radaru systemu „Tarczy” jest zorganizowana lepiej niż w Polsce. W Czechach 70% ludzi, a w Polsce ponad 60% jest przeciwnych instalacji Tarczy. Czeska opozycja jest lepiej zorganizowana i domaga się ogólno-narodowego referendum w tej sprawie i stwierdza, że plan „Tarczy” przyczynia się do wzrostu zagrożenia wojną nuklearną i w ogóle daje USA możność umieszczenia Polski i Czech na frontowych pozycjach, w przyszłych wojnach zaczynanych przez USA.
Wobec możliwości zainstalowania rakiet USA blisko Moskwy, Rosja grozi ustawieniem blisko Polski automatycznych pocisków z głowicami nuklearnymi, żeby nie dopuścić do wystrzału rakiet amerykańskich, wycelowanych w ośrodki kontroli i dowodzenia armii rosyjskiej. Na wypadek fałszywego alarmu, Polska może być zdewastowana i obrócona w teren radio-aktywny, poczym Waszyngton i Moskwa mogą sobie wzajemnie wyjaśnić, że zaszła omyłka i uniknąć wzajemnego bombardowania nuklearnego.
Projekt „Tarczy” jest jak dotąd głównie narzędziem politycznym a nie militarnym. Polska i Czechy są tylko pionkami do poświęcenia na światowej szachownicy politycznej i dlatego opór czeski i polski przeciwko wyrzutniom i radarowi systemu „Tarczy” jest uzasadniony.
Opór przeciwko wyrzutniom "Tarczy"
Szerzy się opór przeciwko amerykańskim wyrzutniom „Tarczy” w Polsce, o cztery minuty lotu pocisku od Moskwy. Nie ma entuzjazmu dla tego programu w Waszyngtonie. W maju 2007 komitet służb wojskowych senatu USA zmniejszył o 85 milionów dolarów budżet na rok 2008, przeznaczony na przygotowanie terenu i budowę wyrzutni „Tarczy” w Polsce i dalekiego zasięgu radaru w Czechach. Wcześniej w maju 2007 izba deputowanych zmniejszyła o 160 milionów dolarów fundusze prezydenta Bush’a na budowę systemu „Tarczy.”
Oficjalnym powodem tych obniżek był fakt, że pociski systemu „Tarczy” nie były wystarczająco sprawdzone, oraz obawa, że publiczna opozycja Czechów i Polaków, może uniemożliwić budowę tych instalacji. Obniżki budżetowe na system „Tarczy” są sygnałem dla oponentów w Polsce, Czechach, Unii Europejskiej i w USA, żeby się porozumieli w celu żądania likwidacji tego programu, który przyczynia się do nuklearnego wyścigu zbrojeń i stanowi dalszą ekspansję zadłużonego amerykańskiego imperium.
Według analityka polityki zagranicznej USA, Chalmers’a Johnson’a, w 2004 roku było 737 amerykańskich baz na świecie nie wliczając Kosowa, Afganistanu, Iraku oraz wojskowych i szpiegowskich baz USA na terenie W.Brytanii. „Tarcza” w Polsce jest częścią strategii budowy imperium globalnego USA.
Strategie tą rząd Bush’a chciałby sfinalizować, w przeciągu kilku najbliższych miesięcy. Opozycja po obu stronach Atlantyku stara się ten program wykoleić i organizuje protesty na czas wizyty w USA ministra Mirka Opolanka w lutym i premiera Donald’a Tusk’a w marcu 2008.
Johnson uważa, że nuklearny system „Tarczy” podniósłby zagrożenia nuklearne dla życia w Polsce i wzmocniłby tylko chwilowo pozycję siły USA, co spowodowałby nową Zimną Wojnę między USA i Rosją sprzymierzoną militarnie z Chinami. Program „Tarczy” powinien być zatrzymany, ponieważ wzmagałby on zagrożenie świata wojną nuklearną. Na tle tych dyskusji budowa „Tarczy” w Polsce nie jest wcale pewna, chociaż Polska już ponosi straty w eksporcie do Rosji właśnie z powodu „Tarczy.”
Rosja nadal posiada arsenał nuklearny, którym może zniszczyć USA w pół godziny, za ceną zniszczenia Rosji w tym samym czasie. Na początku władzy Putina standartowa baryłka ropy naftowej kosztowała 9 dolarów, a obecnie kosztuje sto dolarów, w dużej mierze z powodu napadu USA na Irak i zaczepnej polityki przeciwko Iranowi, jak też wielkiemu wzrostowi popytu na paliwo Chin i Indii.
Jednostronne niszczenie układów rozbrojeniowych przez rząd Bush’a, poprzedziło projekt „Tarczy,” wyraźnie skierowany przeciwko Rosji. Początkowo w Pentagonie była nadzieja, że projekt ten będzie finansowany przez Unię Europejską. Tak się nie stało i teraz Polska i Czechy. są pod presją przyjęcia tych instalacji, jako państwa słabe i przywykłe do obcej dominacji.
Rosja natomiast wypowiedziała traktaty ograniczające uzbrojenie w Europie, wobec możliwości zastosowania wyrzutni w Polsce przez USA, w celu zniszczenia ośrodków kontroli i dowodzenia w Moskwie, oddalonej o cztery minuty lotu pocisku od Polski. Naturalnie nikt nie bierze poważnie „zagrożenia USA przez Iran.”
W Czechach opozycja przeciwko instalacji radaru systemu „Tarczy” jest zorganizowana lepiej niż w Polsce. W Czechach 70% ludzi, a w Polsce ponad 60% jest przeciwnych instalacji Tarczy. Czeska opozycja jest lepiej zorganizowana i domaga się ogólno-narodowego referendum w tej sprawie i stwierdza, że plan „Tarczy” przyczynia się do wzrostu zagrożenia wojną nuklearną i w ogóle daje USA możność umieszczenia Polski i Czech na frontowych pozycjach, w przyszłych wojnach zaczynanych przez USA.
Wobec możliwości zainstalowania rakiet USA blisko Moskwy, Rosja grozi ustawieniem blisko Polski automatycznych pocisków z głowicami nuklearnymi, żeby nie dopuścić do wystrzału rakiet amerykańskich, wycelowanych w ośrodki kontroli i dowodzenia armii rosyjskiej. Na wypadek fałszywego alarmu, Polska może być zdewastowana i obrócona w teren radio-aktywny, poczym Waszyngton i Moskwa mogą sobie wzajemnie wyjaśnić, że zaszła omyłka i uniknąć wzajemnego bombardowania nuklearnego.
Projekt „Tarczy” jest jak dotąd głównie narzędziem politycznym a nie militarnym. Polska i Czechy są tylko pionkami do poświęcenia na światowej szachownicy politycznej i dlatego opór czeski i polski przeciwko wyrzutniom i radarowi systemu „Tarczy” jest uzasadniony.
Monday, February 25, 2008
Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated".
Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated".
The Conference didn't pay the survivors: They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years. . .
Restitutionist meeting
1. ON February 27, 2007, twenty leaders of Jewish restitution groups will convene in Warsaw, to advance their US$ 65 billion claim against Poland. Israel Singer, the general secretary of the World Jewish Congress, will be there. Jerzy Robert Nowak, a Polish professor of history, writes today in one of the independent papers that Singer's participation is an "extraordinary scandal" absent from most of the media.[i] Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated". A Polish publicist, Stanislaw Michalkiewicz has called Singer's declaration a "declaration of war against Poland".
Even a Jewish publicist in Poland, Antoni Marianowicz, has objected to Singer's demands in the April 23, 1996 entry in his book:
"This is simply preposterous; we in Poland have to reckon with the law and wait for suitable laws, and they demand everything right away. Often they are those who lived comfortably in the US, while their families were perishing here in the Holocaust. It's hard to imagine a more effective incitement of anti-Semitism."[ii]
In a recent interview in a Polish main paper, Singer said: "Nobody who lost their house wants to get just a piece of roof, a couple of windows and doors, but the whole house!".[iii]
The Poles are justifiably furious, for example, Nowak:
"As if the Nazi occupier has not methodically destroyed Poland -- Jews have received from Germany more than US$100 billion in compensations -- the Poles themsellves were awarded only meagre handfulls of Deutschmarks for slave labourers".
Nowak pointed out that in the first years after WW2, Jews could recover posessions in Poland fast, owing to sympathy of predominantly Jewish authorities, but the Jews usually sold the properties and left Poland. A few hundred thousand Jews mainly from the USSR immediately received apartments free of charge at the same time.
The US government has intervened on behalf of world Jewry's restitutions. Stuart Eizenstat, left, former special representative of US president and secretary of state for Holocaust-era issues, outlines how the US Jewish community achieved it:
"The Jewish community, considering its small size - only two to three percent of the population depending on who one defines as a Jew - has a remarkable impact on issues relevant to it in the American political system. Various interest groups influence the latter by accessing the Congress, the executive branch, and state and local governments on subjects important to their constituency."
The 1967 Six-Day War marked the coming of age of the Jewish community. Since then, "the entire organized Jewish community has been Zionistic."[iv]
Eizenstat's involvement in the restitution process in Eastern Europe started in 1995 when he was the US ambassador in Europe, and became US special envoy for that purpose: "At that time, Edgar Bronfman, Israel Singer, the WJC and the World Jewish Restitution Organization (WJRO) had already been trying to obtain Eastern European property restitution -- they had the critically important wisdom and knowledge to use the media and political system -- The WJC and the WJRO knew that only American intervention in the former communist countries could lead to achievements. Bronfman had already obtained Israeli prime minister Yitzhak Rabin's support." Later prime ministers Netanyahu (right) and Barak didn't give as much support to Eizenstat, presumably out of concern for
"bi-lateral relationship with the new post-communist countries. Perhaps in their hearts they also wanted their Jewish communities to come to Israel rather than spend their lives in Eastern Europe."[v]
Singer indicated in 2003 that shows the restitutionism is also retributionism: "Yitzhak Shamir, who has a great distaste for Poland, told me he would support the WJC claims against eastern European countries."[vi] Singer recognized the strategic issues for the restitutionists to tackle:
"The eastern European property restitution issue from which the restitution process of the 1990s started has remained a big failure -- First, these are poor countries. Second, they are used to being victims. Third, restitution would require them to admit all the other wrongs they inflicted on the Jews during and after the Holocaust. Their governments try to deal with the local Jewish communities which - except for Hungary - are extremely small and powerless and thus easier partners than the international Jewish organizations."
So far the restitutionists disregarded the poverty of the target nation, Poland. Clinging to "victimhood" by Poles was solved with lies by "history professor" Gross on the Jedwabne crime and the Kielce "pogrom". Pliable "Polish" statesmen admitted Polish guilt for both crimes committed by others, including Communist Jews in the case of Kielce.
In the beginning, writes Eizenstat, restitution efforts focused on "communal assets such as synagogues and other buildings". The process in Poland "will eventually lead to the return of thousands of pieces of communal property" but has been slowed by "a lengthy dispute we helped mediate - between the small Polish Jewish community and the WJRO -- which questioned the local community's capacity to manage the restituted property. The international and local Jewish community will share control."
Marianowicz above indicated the local Jews' outrage with the claim. According to Eizenstat, WJRO also demanded at least some control over the restituted properties. While this should be an internal Jewish matter, WJRO's move means control over a sizeable part of Polish real estate by one institution that has proven extremely hostile to Poles, like the rest of the Jewish restitution movement. Also, the Jewish restitution organizations have been accused of keeping the awards for themselves, rather than distributing them to the needy and eligible Jews.
Some ineligible Jews "had falsified their papers". Germany paid about USD 50 billion, and until 1965 also gave to the Conference a billion dollars in present value, but the victims received only 15 percent:
"The large chunk of the rest of it, according to Ronald Zweig, an expert on the subject, went to Jewish communities in the Arab world, such as Iraq, and institutions such as Yad Vashem in Israel."
The Conference didn't pay the survivors: "They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years, because the Germans gave them no money." Some unjustly treated Shoah survivors said they "trust the German government more than they do the Jewish organizations".[vii]
Israeli banks deny payments from accounts of Shoah victims, too. In January 2005, a Knesset committee slammed Israeli banks for "severe negligence" in handling some 9,000 accounts totaling NIS 1 billion and locating the heirs. In the first years of WW2, the banks managed to ride out mass withdrawals thanks to the funds deposited by thousands of European Jews. Some of the banks misappropriated the funds and destroyed documents. A bill proposed that a government corporation would handle the restitution of bank accounts, real estate, stocks and other assets. Money without heirs would go to humanitarian causes.[viii]
Nowak's worst predictions come true. In 1999, he warned about an "anti-Polish alliance" of polonophobic Jewish, German and Russian groups: "The most threatening to us may prove an alliance of very influential Jewish and German factions."[ix]
Nowak wrote today, alluding to German restitution claims filed around Christmas 2006 against Poland:
"We see a clear synchronization of Jewish and German claims. Both are based on a common lie that seeks to paint WW2 Poles as executioners, instead of the factual victims we have been. Some influential Ukrainian groups suddenly added their indemnity claims for Operation Wisla, which was predictable when some time ago miscellaneous Polish "apologizers" showed up."
In Operation Wisla (1.5.1947 - 16.8.1947) that aimed at fragmentation of a minority religion, the new Communist government of Poland transported some 140,000 pre-war Polish citizens of Orthodox Christian faith, from the eastern part of the new state to former Eastern Germany.[x]
They were mainly Ukrainians and followed millions of Poles re-settled from former Eastern Poland, which the victorius Allies gave to Stalin "in exchange" for the Eastern German lands. It is unclear why Ukraine would advance claims on behalf of Ukrainians in Poland.
Copyright Piotr Bein 2007
[i] Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 17-18.2.2007, Nr 41 (2754)
[ii] Antoni Marianowicz, Polska, (Zydzi i cykli) sci, Warszawa, 1999, p 86.
[iii] An interview with Israel Singer (in Polish), Rzeczpospolita, 3-4.2.2007.
[iv] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution Issues and the Activism of American Jews: An Interview with Stuart Eizenstat, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 18, 1.3.2004
[v] Ibid.
[vi] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution: The Second Round: An Interview with Israel Singer, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 14, 2.11.2003
[vii] Viktor Frölke, Salon Magazine, 30.8.2000
[viii] Amiram Barkat, Haaretz, 19.1.2005; Yair Sheleg, Haaretz, 23.1.2005.
[ix] Interview with Nowak, Nasz Dziennik, 21-22.8.1999.
[x] Anna Radziukiewicz, Orthodox Christianity in Poland, Wydawnictwo Arka: Bialystok, 2001, p 70.
The Conference didn't pay the survivors: They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years. . .
Restitutionist meeting
1. ON February 27, 2007, twenty leaders of Jewish restitution groups will convene in Warsaw, to advance their US$ 65 billion claim against Poland. Israel Singer, the general secretary of the World Jewish Congress, will be there. Jerzy Robert Nowak, a Polish professor of history, writes today in one of the independent papers that Singer's participation is an "extraordinary scandal" absent from most of the media.[i] Singer stated on April 19, 1996 that if Poland does not satisfy Jewish claims, it will be "publicly attacked and humiliated". A Polish publicist, Stanislaw Michalkiewicz has called Singer's declaration a "declaration of war against Poland".
Even a Jewish publicist in Poland, Antoni Marianowicz, has objected to Singer's demands in the April 23, 1996 entry in his book:
"This is simply preposterous; we in Poland have to reckon with the law and wait for suitable laws, and they demand everything right away. Often they are those who lived comfortably in the US, while their families were perishing here in the Holocaust. It's hard to imagine a more effective incitement of anti-Semitism."[ii]
In a recent interview in a Polish main paper, Singer said: "Nobody who lost their house wants to get just a piece of roof, a couple of windows and doors, but the whole house!".[iii]
The Poles are justifiably furious, for example, Nowak:
"As if the Nazi occupier has not methodically destroyed Poland -- Jews have received from Germany more than US$100 billion in compensations -- the Poles themsellves were awarded only meagre handfulls of Deutschmarks for slave labourers".
Nowak pointed out that in the first years after WW2, Jews could recover posessions in Poland fast, owing to sympathy of predominantly Jewish authorities, but the Jews usually sold the properties and left Poland. A few hundred thousand Jews mainly from the USSR immediately received apartments free of charge at the same time.
The US government has intervened on behalf of world Jewry's restitutions. Stuart Eizenstat, left, former special representative of US president and secretary of state for Holocaust-era issues, outlines how the US Jewish community achieved it:
"The Jewish community, considering its small size - only two to three percent of the population depending on who one defines as a Jew - has a remarkable impact on issues relevant to it in the American political system. Various interest groups influence the latter by accessing the Congress, the executive branch, and state and local governments on subjects important to their constituency."
The 1967 Six-Day War marked the coming of age of the Jewish community. Since then, "the entire organized Jewish community has been Zionistic."[iv]
Eizenstat's involvement in the restitution process in Eastern Europe started in 1995 when he was the US ambassador in Europe, and became US special envoy for that purpose: "At that time, Edgar Bronfman, Israel Singer, the WJC and the World Jewish Restitution Organization (WJRO) had already been trying to obtain Eastern European property restitution -- they had the critically important wisdom and knowledge to use the media and political system -- The WJC and the WJRO knew that only American intervention in the former communist countries could lead to achievements. Bronfman had already obtained Israeli prime minister Yitzhak Rabin's support." Later prime ministers Netanyahu (right) and Barak didn't give as much support to Eizenstat, presumably out of concern for
"bi-lateral relationship with the new post-communist countries. Perhaps in their hearts they also wanted their Jewish communities to come to Israel rather than spend their lives in Eastern Europe."[v]
Singer indicated in 2003 that shows the restitutionism is also retributionism: "Yitzhak Shamir, who has a great distaste for Poland, told me he would support the WJC claims against eastern European countries."[vi] Singer recognized the strategic issues for the restitutionists to tackle:
"The eastern European property restitution issue from which the restitution process of the 1990s started has remained a big failure -- First, these are poor countries. Second, they are used to being victims. Third, restitution would require them to admit all the other wrongs they inflicted on the Jews during and after the Holocaust. Their governments try to deal with the local Jewish communities which - except for Hungary - are extremely small and powerless and thus easier partners than the international Jewish organizations."
So far the restitutionists disregarded the poverty of the target nation, Poland. Clinging to "victimhood" by Poles was solved with lies by "history professor" Gross on the Jedwabne crime and the Kielce "pogrom". Pliable "Polish" statesmen admitted Polish guilt for both crimes committed by others, including Communist Jews in the case of Kielce.
In the beginning, writes Eizenstat, restitution efforts focused on "communal assets such as synagogues and other buildings". The process in Poland "will eventually lead to the return of thousands of pieces of communal property" but has been slowed by "a lengthy dispute we helped mediate - between the small Polish Jewish community and the WJRO -- which questioned the local community's capacity to manage the restituted property. The international and local Jewish community will share control."
Marianowicz above indicated the local Jews' outrage with the claim. According to Eizenstat, WJRO also demanded at least some control over the restituted properties. While this should be an internal Jewish matter, WJRO's move means control over a sizeable part of Polish real estate by one institution that has proven extremely hostile to Poles, like the rest of the Jewish restitution movement. Also, the Jewish restitution organizations have been accused of keeping the awards for themselves, rather than distributing them to the needy and eligible Jews.
Some ineligible Jews "had falsified their papers". Germany paid about USD 50 billion, and until 1965 also gave to the Conference a billion dollars in present value, but the victims received only 15 percent:
"The large chunk of the rest of it, according to Ronald Zweig, an expert on the subject, went to Jewish communities in the Arab world, such as Iraq, and institutions such as Yad Vashem in Israel."
The Conference didn't pay the survivors: "They said there weren't any victims anymore -- now they claim all these needy Holocaust victims have languished in poverty all these years, because the Germans gave them no money." Some unjustly treated Shoah survivors said they "trust the German government more than they do the Jewish organizations".[vii]
Israeli banks deny payments from accounts of Shoah victims, too. In January 2005, a Knesset committee slammed Israeli banks for "severe negligence" in handling some 9,000 accounts totaling NIS 1 billion and locating the heirs. In the first years of WW2, the banks managed to ride out mass withdrawals thanks to the funds deposited by thousands of European Jews. Some of the banks misappropriated the funds and destroyed documents. A bill proposed that a government corporation would handle the restitution of bank accounts, real estate, stocks and other assets. Money without heirs would go to humanitarian causes.[viii]
Nowak's worst predictions come true. In 1999, he warned about an "anti-Polish alliance" of polonophobic Jewish, German and Russian groups: "The most threatening to us may prove an alliance of very influential Jewish and German factions."[ix]
Nowak wrote today, alluding to German restitution claims filed around Christmas 2006 against Poland:
"We see a clear synchronization of Jewish and German claims. Both are based on a common lie that seeks to paint WW2 Poles as executioners, instead of the factual victims we have been. Some influential Ukrainian groups suddenly added their indemnity claims for Operation Wisla, which was predictable when some time ago miscellaneous Polish "apologizers" showed up."
In Operation Wisla (1.5.1947 - 16.8.1947) that aimed at fragmentation of a minority religion, the new Communist government of Poland transported some 140,000 pre-war Polish citizens of Orthodox Christian faith, from the eastern part of the new state to former Eastern Germany.[x]
They were mainly Ukrainians and followed millions of Poles re-settled from former Eastern Poland, which the victorius Allies gave to Stalin "in exchange" for the Eastern German lands. It is unclear why Ukraine would advance claims on behalf of Ukrainians in Poland.
Copyright Piotr Bein 2007
[i] Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 17-18.2.2007, Nr 41 (2754)
[ii] Antoni Marianowicz, Polska, (Zydzi i cykli) sci, Warszawa, 1999, p 86.
[iii] An interview with Israel Singer (in Polish), Rzeczpospolita, 3-4.2.2007.
[iv] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution Issues and the Activism of American Jews: An Interview with Stuart Eizenstat, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 18, 1.3.2004
[v] Ibid.
[vi] Jerusalem Center for Public Affairs, Restitution: The Second Round: An Interview with Israel Singer, Post-Holocaust and Anti-Semitism, No. 14, 2.11.2003
[vii] Viktor Frölke, Salon Magazine, 30.8.2000
[viii] Amiram Barkat, Haaretz, 19.1.2005; Yair Sheleg, Haaretz, 23.1.2005.
[ix] Interview with Nowak, Nasz Dziennik, 21-22.8.1999.
[x] Anna Radziukiewicz, Orthodox Christianity in Poland, Wydawnictwo Arka: Bialystok, 2001, p 70.
Sunday, February 24, 2008
Są zbrodnie bez kary! Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się.
Są zbrodnie bez kary! Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się.
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 1/2
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 2/2
Są zbrodnie bez kary
Nasz Dziennik, 2008-02-24
Sprawa generała "Nila" Dnia 16 kwietnia 1952 r., po kilkugodzinnym "procesie", komunistyczny Sąd Wojewódzki w Warszawie, pod przewodnictwem Marii Gurowskiej, "postanowił Fieldorfa Augusta Emila uznać winnym czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia i za to na zasadzie art. 1 pkt. 1 dekretu PKWN z 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy skazać go na karę śmierci". Tak potraktowano legendę Podziemnego Państwa Polskiego czasu wojny, szefa Kedywu Armii Krajowej, w młodości legionistę, który 6 sierpnia 1914 r. wyruszał z krakowskich Oleandrów z Pierwszą Kompanią Kadrową, śniąc sen o wolnej Polsce. Według "sądu", generał August Emil Fieldorf "Nil" występował przeciwko "bojownikom o wolność i wyzwolenie społeczne" [!]. "Udowodniono" mu "morderstwa około 1000 antyfaszystów" [!], dodając, że to tylko "w części obrazuje faktyczne zbrodnie, które obciążają skazanego". Zdaniem "sądu", wyrażonym w opinii dla Sądu Najwyższego PRL, "skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Wykazał wielkie natężenie woli przestępczej [...]. Nie istnieje możliwość resocjalizacji skazanego". 24 lutego 1953 r., około godziny 15.00-15.25 zamordowano generała. Aby go jeszcze bardziej upokorzyć i pohańbić, wykonano "wyrok" nie przez rozstrzelanie - na co jako żołnierz, organizator zamachu na Franza Kutscherę zasłużył - lecz przez powieszenie. Według niepotwierdzonych, anonimowych, ale bardzo prawdopodobnych relacji, przed zadaniem śmierci oprawcy kazali "Nilowi" uklęknąć i ukorzyć się. Gdy odmówił, zakatowano go. Powieszono martwe już ciało. Tak mogło być. Oprawcy pod ochroną Kiedy się mówi o ludziach, którzy przyłożyli rękę do śmierci "Nila", najczęściej wymienia się Helenę Wolińską, po pierwszym mężu Jóźwiak, potem Brus. Była komunistycznym prokuratorem wojskowym w stopniu pułkownika. Prywatnie żona komunistycznego generała, przed wojną członka agenturalnej KPP, w czasie wojny szefa sztabu zaprojektowanych przez Stalina formacji GL i AL, po wojnie członka Politbiura PZPR i komendanta MO, także wiceministra bezpieki (1945-1949), wreszcie wicepremiera (1955-1956). To ona nakazała aresztowanie "Nila". Od roku 1971 żyje w Wielkiej Brytanii. Musiała tam wyjechać ze względu na "polski antysemityzm"... Od roku 1998 trwają starania zmierzające do jej ekstradycji i postawienia przed sądem, których końca nie widać. Europa jest "humanitarna", a Wolińska dobiega dziś dziewięćdziesiątki. Brytyjczycy muszą ją chronić, bo przecież polscy "antysemici" i "ksenofobi" mogliby jej wyrządzić krzywdę. Nie ma obawy. My też mamy swoich "humanistów", którzy zadbają o to, by Wolińską przekonywająco usprawiedliwić ("działała zgodnie z prawem"). Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się, chroniąc zbrodniarkę i uniemożliwiając jej ekstradycję. Niewiele żądamy. Tylko tyle, by ta kobieta została uznana za winną udziału w zbrodni. Bez żalu Maria Górowska vel Gurowska (sama dokonała zmiany w nazwisku) już nie żyje. W czasie wojny była w komunistycznej AL, po wojnie kierowała "szkołą prawniczą", której zadaniem było dostarczenie ludziom od czarnej roboty świadectwa na piśmie, że są "sędziami", "prokuratorami". Uczyli się szybko. Po kilku miesiącach półanalfabeci stawali się "sędziami", gotowymi do zabijania tych, których wskaże partia. To Gurowska skazała "Nila" na śmierć. Nie dożyła wyroku, zmarła w roku 1998. Proces Gurowskiej tak relacjonował tygodnik "Solidarność" w 1. numerze z roku 1998: "W poniedziałek 22 grudnia br. o godz. 9.30 w sali 233 gmachu Sądów przy alei Solidarności w Warszawie rozpoczęła się bezprecedensowa rozprawa. Przed sądem staje dawna sędzina z sekcji tajnej stalinowskiego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, tow. Maria Gurowska, która przed laty skazała na śmierć człowieka ewidentnie niewinnego. Był nim bohaterski komendant Kedywu Komendy Głównej AK, gen. August Emil Fieldorf 'Nil', powieszony w wyniku decyzji Gurowskiej w więzieniu mokotowskim 24 lutego 1953 r. [...]. Na pierwszą rozprawę oskarżona nie stawiła się, przedstawiając za pośrednictwem swego obrońcy zaświadczenie lekarskie z maja br. o złym stanie zdrowia. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego mec. Izabela Skorupkowa tak to skomentowała: 'Gdy staje sprawa odpowiedzialności sądowej, zaczyna się istna epidemia. Kolejno Jaruzelski, Kiszczak, Gurowska nie mogą odpowiadać przed sądem ze względu na chorobę'. Mimo protestu [mec. Skorupkowej] sąd odroczył rozprawę, nakazując badanie lekarskie oskarżonej". Dziewięć lat to dla III RP było za mało, by osądzić zbrodniarkę. Zatwardziałą zbrodniarkę, bo do końca życia twierdziła, że wyrok śmierci na generała był słuszny [!], a ona działała "na podstawie obowiązującego wówczas prawa". Trzeba przyznać, że jest w tym żelazna logika. Prawo było "sowieckie", "rewolucyjne". "Nil" nie nadawał się do "resocjalizacji", ponieważ już w młodości "walczył z młodym państwem radzieckim", jak napisano w uzasadnieniu wyroku. Gurowska powinna być sądzona w wolnej Polsce nie za to, że nie przestrzegała obowiązującego w roku 1952 prawa, lecz za to, że dopuściła się zbrodni na człowieku walczącym o niepodległy byt Polski! Paradoks Hemara Tylko że polski wymiar sprawiedliwości nie posługuje się dziś takimi kategoriami, ponieważ traktuje powojenne dominium sowieckie w Polsce jako suwerenne państwo! Jakżeby inaczej, skoro obecna Polska jest tego dominium następcą prawnym?! Skoro w wydawanej w roku 2005 Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN z całą powagą twierdzi się, że Bierut był prezydentem Polski! Skoro twierdzi się, że Polska sowiecka miała "sejm" i że odbywały się "wybory" do tego "sejmu"! To zawsze bardzo dziwiło, wręcz zdumiewało Mariana Hemara, który z dalekiego, nieosiągalnego dla rodaków z kraju Londynu pisał w roku 1953: "Nie mogę się domyśleć, po co im ta zabawa, w jakieś 'wybory do sejmu', w jakieś 'wyborcze prawa' [...]. Pełnoletni bandyci, oprawcy i złodzieje bawią się w demokrację, w prawa i przywileje [...]. Cały kraj mają w garści, ukradli i dzierżą w łapie, jak się żywnie spodoba bolszewickiemu satrapie [...]. Już twoją duszą zgubioną diabły z bezpieki kupczą. Już oni ciebie zgomułczą! Już oni ciebie zosubczą! [...] I naraz te diabelskie syny, kuzyny i szwagry, po zabawach w procesy, w rewizje, czystki, łagry, w egzekucje i zsyłki, w śmierć ludzką i ludzki lament, bawią się. W co? W demokrację, w narodowy parlament!". Marian Hemar już dawno nie żyje. Wydawało się, że paradoks, który tak trafnie przedstawił w swoim wierszu, należy do przeszłości. Jest jednak inaczej. Komunizmu już podobno w Polsce nie ma, a my dalej uprawiamy zabawę polegającą na traktowaniu sowieckiego dominium jako suwerennego państwa i dzieląc włos na dwoje, roztrząsamy, czy zbrodniarze mordujący najlepszych ludzi, jakich miała Polska, działali "zgodnie z obowiązującym wówczas prawem"! Kazali... W grudnia 1950 r. "Nil" został osadzony w więzieniu przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Śledztwo prowadził, a raczej preparował, ppor. Kazimierz Górski, który sporządził zakłamany akt oskarżenia, pełen zmyślonych zarzutów. Jego też nie dosięgnęła nierychliwa ręka sprawiedliwości III RP. Twierdził, że tylko zapisywał zeznania generała. "Charakter śledztwa nie zależał ode mnie, wykonywałem tylko rozkazy przełożonych". Ile razy słyszeliśmy to wcześniej z ust zbrodniarzy niemieckich. Befehl ist Befehl! Ilu peerelowskich i postpeerelowskich pisarczyków snuło na ten temat swoje refleksje. O "Nilu" nie napisał żaden, nawet wtedy, gdy już było wolno. Kazimierz Górski nigdy nie stanął przed sądem, choć w jego przypadku nie było problemu z ekstradycją. Mieszka w Warszawie. Towarzysz prokurator Przygotowany przez Górskiego akt oskarżenia podpisał prokurator Benjamin Wajsblech. To on oskarżał "Nila" przed sądem. Jeszcze za Peerelu zarzucano Wajsblechowi przetrzymywanie ludzi w areszcie bez uzasadnionej przyczyny, preparowanie akt śledztwa poprzez usuwanie zeznań korzystnych dla oskarżonych, psychiczne i fizyczne znęcanie się nad przesłuchiwanymi. Zwolniono go z prokuratury po 1956 r., dożywał na wysokiej emeryturze dla "zasłużonych". Zmarł już w czasach III RP, ale jakoś wszyscy o nim zapomnieli. "Autorytet" Sędziowie Sądu Najwyższego Emil Merz, Igor Andrejew i Gustaw Auscaler podtrzymali 20 października 1952 r. wyrok śmierci na generała. Andrejew to człek wielce zasłużony. Współautor kodeksu karnego z roku 1969. Jego podręczniki do dziś polecane są studentom prawa! W roku 1988 Uniwersytet Warszawski opublikował kolejny tom prawniczych "Studia Iuridica" specjalnie dla "uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa" [!]. Podobno profesorowie nie wiedzieli o jego haniebnej roli w skazaniu "Nila". Nie wiedzieli?! Wiedzieli, ale myśleli, że sprawa już przyschła! Kiedy rok później zrobiło się o niej głośno, usunięto Andrejewa z Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego UW. Wszystko, tylko nie skandal. "Azylant" Sędzia Emil Merz już nie żyje, a sędzia Gustaw Auscaler wyjechał w 1968 r. do Izraela, gdzie go powitano z otwartymi rękami jako niewinną ofiarę "polskiego antysemityzmu". Był poszukiwany listem gończym, ale wśród swoich nic mu nie groziło. Zresztą, on nawet nie był sędzią, nie skończył żadnych studiów, tylko partyjne kursa. W razie czego też mógłby powiedzieć, że mu kazali. Wybrała wolność... Tak samo jak Wolińska, w Wielkiej Brytanii znalazła azyl prokurator Paulina Kern, która oskarżała "Nila" przed Sądem Najwyższym. Jeszcze za Peerelu stawiano jej zarzuty łamania prawa. Jeśli świadek obrony był niewygodny, to go po prostu nie wzywała. Kwestionowała wszelkie skargi na fizyczne znęcanie się podczas śledztwa. Kwitowała je krótko: "władze śledcze Polski Ludowej nie biją". Dobrana para Wykonanie wyroku na "Nilu" nadzorowała wicedyrektor Departamentu III Generalnej Prokuratury Alicja Graff. Jej mąż, Kazimierz Graff, oskarżał m.in. kpt. Stanisława Sojczyńskiego "Warszyca", dowódcę Konspiracyjnego Wojska Polskiego, zamordowanego w lutym 1947 roku. Graffowie spokojnie mieszkają w Warszawie, na "zasłużonej", wysokiej emeryturze. Kombinat zbrodni, jakim był "wymiar sprawiedliwości" Polski Sowieckiej, łączył ludzi. Czy dlatego że czuli się "elitą", czy może dlatego że przynajmniej przed sobą nie musieli się wstydzić? Wykonywali wszak tę samą, brudną robotę. "Nie masz zbrodni bez kary"? Licealiści polscy zapisują w swoich zeszytach słynne słowa z ballady "Lilie" Adama Mickiewicza: "Nie masz zbrodni bez kary". To kwintesencja romantycznego idealizmu. Tylko że młody Mickiewicz nie słyszał jeszcze wtedy o komunizmie i nie miał pojęcia o perfidii jego pogrobowców... Grób "Nila" Nie wiemy, gdzie złożono śmiertelne szczątki generała. Oprawcy zadbali, byśmy nigdy nie mieli co do tego pewności. W końcu ze wszystkich zamordowanych po wojnie żołnierzy niepodległej Rzeczypospolitej ten był najwyższy rangą! Innymi, równie znaczącymi, zajęli się sami Sowieci, na przykład dowódcą Armii Krajowej gen. Leopoldem Okulickim. Nawet nie wiemy, kiedy został zamordowany, bo przecież protokołu z wykonania wyroku śmierci nie ma. Został skazany "tylko" na 10 lat więzienia... Generał "Nil" może spoczywać na Służewcu. Na pewno nie w alei zasłużonych jakiegokolwiek warszawskiego cmentarza, bo tam miejsca zarezerwowano dla sowieckich kolaborantów: aparatczyków, bezpieczniaków, Sowietów "pełniących obowiązki Polaków", sędziów nie wahających się zabijać bohaterów walczących o nasz niepodległy byt, posłusznych prokuratorów, pisarzy z "frontu walki ideologicznej" i innych, na swój sposób "zasłużonych". Wśród nich znajdziemy pułkownika NKWD, powojennego "obywatela prezydenta", zbrodniarza odrzucającego wnioski o ułaskawienie, chętnie pokazującego się wśród dzieci... Badania z użyciem georadaru prowadzone były w lecie zeszłego roku na parkingu koło cmentarza przy ulicy Wałbrzyskiej w Warszawie. To miejsce, które służyło komunistycznemu ministerstwu bezpieczeństwa do skrytych pochówków jego ofiar: "dół kryjomy", jak w pamiętnym wierszu Mickiewicza o matce Polce, wapno, udeptana ziemia jak w bajce Antoniego Goreckiego o diable, który chciał ukryć przed człowiekiem rozsypane na jego drodze ziarno. Ziarno niepodległości, która nigdy nie jest dana raz na zawsze. Jeśli nie wiadomo, gdzie jest grób "Nila", to może być wszędzie - w postaci tablicy z napisem, symbolicznej mogiły. Przede wszystkim w naszych sercach.
Piotr Szubarczyk IPN Gdańsk
Nasz Dziennik, 2008-02-24
Sprawa generała "Nila" Dnia 16 kwietnia 1952 r., po kilkugodzinnym "procesie", komunistyczny Sąd Wojewódzki w Warszawie, pod przewodnictwem Marii Gurowskiej, "postanowił Fieldorfa Augusta Emila uznać winnym czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia i za to na zasadzie art. 1 pkt. 1 dekretu PKWN z 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy skazać go na karę śmierci". Tak potraktowano legendę Podziemnego Państwa Polskiego czasu wojny, szefa Kedywu Armii Krajowej, w młodości legionistę, który 6 sierpnia 1914 r. wyruszał z krakowskich Oleandrów z Pierwszą Kompanią Kadrową, śniąc sen o wolnej Polsce. Według "sądu", generał August Emil Fieldorf "Nil" występował przeciwko "bojownikom o wolność i wyzwolenie społeczne" [!]. "Udowodniono" mu "morderstwa około 1000 antyfaszystów" [!], dodając, że to tylko "w części obrazuje faktyczne zbrodnie, które obciążają skazanego". Zdaniem "sądu", wyrażonym w opinii dla Sądu Najwyższego PRL, "skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Wykazał wielkie natężenie woli przestępczej [...]. Nie istnieje możliwość resocjalizacji skazanego". 24 lutego 1953 r., około godziny 15.00-15.25 zamordowano generała. Aby go jeszcze bardziej upokorzyć i pohańbić, wykonano "wyrok" nie przez rozstrzelanie - na co jako żołnierz, organizator zamachu na Franza Kutscherę zasłużył - lecz przez powieszenie. Według niepotwierdzonych, anonimowych, ale bardzo prawdopodobnych relacji, przed zadaniem śmierci oprawcy kazali "Nilowi" uklęknąć i ukorzyć się. Gdy odmówił, zakatowano go. Powieszono martwe już ciało. Tak mogło być. Oprawcy pod ochroną Kiedy się mówi o ludziach, którzy przyłożyli rękę do śmierci "Nila", najczęściej wymienia się Helenę Wolińską, po pierwszym mężu Jóźwiak, potem Brus. Była komunistycznym prokuratorem wojskowym w stopniu pułkownika. Prywatnie żona komunistycznego generała, przed wojną członka agenturalnej KPP, w czasie wojny szefa sztabu zaprojektowanych przez Stalina formacji GL i AL, po wojnie członka Politbiura PZPR i komendanta MO, także wiceministra bezpieki (1945-1949), wreszcie wicepremiera (1955-1956). To ona nakazała aresztowanie "Nila". Od roku 1971 żyje w Wielkiej Brytanii. Musiała tam wyjechać ze względu na "polski antysemityzm"... Od roku 1998 trwają starania zmierzające do jej ekstradycji i postawienia przed sądem, których końca nie widać. Europa jest "humanitarna", a Wolińska dobiega dziś dziewięćdziesiątki. Brytyjczycy muszą ją chronić, bo przecież polscy "antysemici" i "ksenofobi" mogliby jej wyrządzić krzywdę. Nie ma obawy. My też mamy swoich "humanistów", którzy zadbają o to, by Wolińską przekonywająco usprawiedliwić ("działała zgodnie z prawem"). Wielka Brytania niepotrzebnie kompromituje się, chroniąc zbrodniarkę i uniemożliwiając jej ekstradycję. Niewiele żądamy. Tylko tyle, by ta kobieta została uznana za winną udziału w zbrodni. Bez żalu Maria Górowska vel Gurowska (sama dokonała zmiany w nazwisku) już nie żyje. W czasie wojny była w komunistycznej AL, po wojnie kierowała "szkołą prawniczą", której zadaniem było dostarczenie ludziom od czarnej roboty świadectwa na piśmie, że są "sędziami", "prokuratorami". Uczyli się szybko. Po kilku miesiącach półanalfabeci stawali się "sędziami", gotowymi do zabijania tych, których wskaże partia. To Gurowska skazała "Nila" na śmierć. Nie dożyła wyroku, zmarła w roku 1998. Proces Gurowskiej tak relacjonował tygodnik "Solidarność" w 1. numerze z roku 1998: "W poniedziałek 22 grudnia br. o godz. 9.30 w sali 233 gmachu Sądów przy alei Solidarności w Warszawie rozpoczęła się bezprecedensowa rozprawa. Przed sądem staje dawna sędzina z sekcji tajnej stalinowskiego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, tow. Maria Gurowska, która przed laty skazała na śmierć człowieka ewidentnie niewinnego. Był nim bohaterski komendant Kedywu Komendy Głównej AK, gen. August Emil Fieldorf 'Nil', powieszony w wyniku decyzji Gurowskiej w więzieniu mokotowskim 24 lutego 1953 r. [...]. Na pierwszą rozprawę oskarżona nie stawiła się, przedstawiając za pośrednictwem swego obrońcy zaświadczenie lekarskie z maja br. o złym stanie zdrowia. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego mec. Izabela Skorupkowa tak to skomentowała: 'Gdy staje sprawa odpowiedzialności sądowej, zaczyna się istna epidemia. Kolejno Jaruzelski, Kiszczak, Gurowska nie mogą odpowiadać przed sądem ze względu na chorobę'. Mimo protestu [mec. Skorupkowej] sąd odroczył rozprawę, nakazując badanie lekarskie oskarżonej". Dziewięć lat to dla III RP było za mało, by osądzić zbrodniarkę. Zatwardziałą zbrodniarkę, bo do końca życia twierdziła, że wyrok śmierci na generała był słuszny [!], a ona działała "na podstawie obowiązującego wówczas prawa". Trzeba przyznać, że jest w tym żelazna logika. Prawo było "sowieckie", "rewolucyjne". "Nil" nie nadawał się do "resocjalizacji", ponieważ już w młodości "walczył z młodym państwem radzieckim", jak napisano w uzasadnieniu wyroku. Gurowska powinna być sądzona w wolnej Polsce nie za to, że nie przestrzegała obowiązującego w roku 1952 prawa, lecz za to, że dopuściła się zbrodni na człowieku walczącym o niepodległy byt Polski! Paradoks Hemara Tylko że polski wymiar sprawiedliwości nie posługuje się dziś takimi kategoriami, ponieważ traktuje powojenne dominium sowieckie w Polsce jako suwerenne państwo! Jakżeby inaczej, skoro obecna Polska jest tego dominium następcą prawnym?! Skoro w wydawanej w roku 2005 Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN z całą powagą twierdzi się, że Bierut był prezydentem Polski! Skoro twierdzi się, że Polska sowiecka miała "sejm" i że odbywały się "wybory" do tego "sejmu"! To zawsze bardzo dziwiło, wręcz zdumiewało Mariana Hemara, który z dalekiego, nieosiągalnego dla rodaków z kraju Londynu pisał w roku 1953: "Nie mogę się domyśleć, po co im ta zabawa, w jakieś 'wybory do sejmu', w jakieś 'wyborcze prawa' [...]. Pełnoletni bandyci, oprawcy i złodzieje bawią się w demokrację, w prawa i przywileje [...]. Cały kraj mają w garści, ukradli i dzierżą w łapie, jak się żywnie spodoba bolszewickiemu satrapie [...]. Już twoją duszą zgubioną diabły z bezpieki kupczą. Już oni ciebie zgomułczą! Już oni ciebie zosubczą! [...] I naraz te diabelskie syny, kuzyny i szwagry, po zabawach w procesy, w rewizje, czystki, łagry, w egzekucje i zsyłki, w śmierć ludzką i ludzki lament, bawią się. W co? W demokrację, w narodowy parlament!". Marian Hemar już dawno nie żyje. Wydawało się, że paradoks, który tak trafnie przedstawił w swoim wierszu, należy do przeszłości. Jest jednak inaczej. Komunizmu już podobno w Polsce nie ma, a my dalej uprawiamy zabawę polegającą na traktowaniu sowieckiego dominium jako suwerennego państwa i dzieląc włos na dwoje, roztrząsamy, czy zbrodniarze mordujący najlepszych ludzi, jakich miała Polska, działali "zgodnie z obowiązującym wówczas prawem"! Kazali... W grudnia 1950 r. "Nil" został osadzony w więzieniu przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Śledztwo prowadził, a raczej preparował, ppor. Kazimierz Górski, który sporządził zakłamany akt oskarżenia, pełen zmyślonych zarzutów. Jego też nie dosięgnęła nierychliwa ręka sprawiedliwości III RP. Twierdził, że tylko zapisywał zeznania generała. "Charakter śledztwa nie zależał ode mnie, wykonywałem tylko rozkazy przełożonych". Ile razy słyszeliśmy to wcześniej z ust zbrodniarzy niemieckich. Befehl ist Befehl! Ilu peerelowskich i postpeerelowskich pisarczyków snuło na ten temat swoje refleksje. O "Nilu" nie napisał żaden, nawet wtedy, gdy już było wolno. Kazimierz Górski nigdy nie stanął przed sądem, choć w jego przypadku nie było problemu z ekstradycją. Mieszka w Warszawie. Towarzysz prokurator Przygotowany przez Górskiego akt oskarżenia podpisał prokurator Benjamin Wajsblech. To on oskarżał "Nila" przed sądem. Jeszcze za Peerelu zarzucano Wajsblechowi przetrzymywanie ludzi w areszcie bez uzasadnionej przyczyny, preparowanie akt śledztwa poprzez usuwanie zeznań korzystnych dla oskarżonych, psychiczne i fizyczne znęcanie się nad przesłuchiwanymi. Zwolniono go z prokuratury po 1956 r., dożywał na wysokiej emeryturze dla "zasłużonych". Zmarł już w czasach III RP, ale jakoś wszyscy o nim zapomnieli. "Autorytet" Sędziowie Sądu Najwyższego Emil Merz, Igor Andrejew i Gustaw Auscaler podtrzymali 20 października 1952 r. wyrok śmierci na generała. Andrejew to człek wielce zasłużony. Współautor kodeksu karnego z roku 1969. Jego podręczniki do dziś polecane są studentom prawa! W roku 1988 Uniwersytet Warszawski opublikował kolejny tom prawniczych "Studia Iuridica" specjalnie dla "uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa" [!]. Podobno profesorowie nie wiedzieli o jego haniebnej roli w skazaniu "Nila". Nie wiedzieli?! Wiedzieli, ale myśleli, że sprawa już przyschła! Kiedy rok później zrobiło się o niej głośno, usunięto Andrejewa z Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego UW. Wszystko, tylko nie skandal. "Azylant" Sędzia Emil Merz już nie żyje, a sędzia Gustaw Auscaler wyjechał w 1968 r. do Izraela, gdzie go powitano z otwartymi rękami jako niewinną ofiarę "polskiego antysemityzmu". Był poszukiwany listem gończym, ale wśród swoich nic mu nie groziło. Zresztą, on nawet nie był sędzią, nie skończył żadnych studiów, tylko partyjne kursa. W razie czego też mógłby powiedzieć, że mu kazali. Wybrała wolność... Tak samo jak Wolińska, w Wielkiej Brytanii znalazła azyl prokurator Paulina Kern, która oskarżała "Nila" przed Sądem Najwyższym. Jeszcze za Peerelu stawiano jej zarzuty łamania prawa. Jeśli świadek obrony był niewygodny, to go po prostu nie wzywała. Kwestionowała wszelkie skargi na fizyczne znęcanie się podczas śledztwa. Kwitowała je krótko: "władze śledcze Polski Ludowej nie biją". Dobrana para Wykonanie wyroku na "Nilu" nadzorowała wicedyrektor Departamentu III Generalnej Prokuratury Alicja Graff. Jej mąż, Kazimierz Graff, oskarżał m.in. kpt. Stanisława Sojczyńskiego "Warszyca", dowódcę Konspiracyjnego Wojska Polskiego, zamordowanego w lutym 1947 roku. Graffowie spokojnie mieszkają w Warszawie, na "zasłużonej", wysokiej emeryturze. Kombinat zbrodni, jakim był "wymiar sprawiedliwości" Polski Sowieckiej, łączył ludzi. Czy dlatego że czuli się "elitą", czy może dlatego że przynajmniej przed sobą nie musieli się wstydzić? Wykonywali wszak tę samą, brudną robotę. "Nie masz zbrodni bez kary"? Licealiści polscy zapisują w swoich zeszytach słynne słowa z ballady "Lilie" Adama Mickiewicza: "Nie masz zbrodni bez kary". To kwintesencja romantycznego idealizmu. Tylko że młody Mickiewicz nie słyszał jeszcze wtedy o komunizmie i nie miał pojęcia o perfidii jego pogrobowców... Grób "Nila" Nie wiemy, gdzie złożono śmiertelne szczątki generała. Oprawcy zadbali, byśmy nigdy nie mieli co do tego pewności. W końcu ze wszystkich zamordowanych po wojnie żołnierzy niepodległej Rzeczypospolitej ten był najwyższy rangą! Innymi, równie znaczącymi, zajęli się sami Sowieci, na przykład dowódcą Armii Krajowej gen. Leopoldem Okulickim. Nawet nie wiemy, kiedy został zamordowany, bo przecież protokołu z wykonania wyroku śmierci nie ma. Został skazany "tylko" na 10 lat więzienia... Generał "Nil" może spoczywać na Służewcu. Na pewno nie w alei zasłużonych jakiegokolwiek warszawskiego cmentarza, bo tam miejsca zarezerwowano dla sowieckich kolaborantów: aparatczyków, bezpieczniaków, Sowietów "pełniących obowiązki Polaków", sędziów nie wahających się zabijać bohaterów walczących o nasz niepodległy byt, posłusznych prokuratorów, pisarzy z "frontu walki ideologicznej" i innych, na swój sposób "zasłużonych". Wśród nich znajdziemy pułkownika NKWD, powojennego "obywatela prezydenta", zbrodniarza odrzucającego wnioski o ułaskawienie, chętnie pokazującego się wśród dzieci... Badania z użyciem georadaru prowadzone były w lecie zeszłego roku na parkingu koło cmentarza przy ulicy Wałbrzyskiej w Warszawie. To miejsce, które służyło komunistycznemu ministerstwu bezpieczeństwa do skrytych pochówków jego ofiar: "dół kryjomy", jak w pamiętnym wierszu Mickiewicza o matce Polce, wapno, udeptana ziemia jak w bajce Antoniego Goreckiego o diable, który chciał ukryć przed człowiekiem rozsypane na jego drodze ziarno. Ziarno niepodległości, która nigdy nie jest dana raz na zawsze. Jeśli nie wiadomo, gdzie jest grób "Nila", to może być wszędzie - w postaci tablicy z napisem, symbolicznej mogiły. Przede wszystkim w naszych sercach.
Piotr Szubarczyk IPN Gdańsk
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 1/2
ZBRODNIE KOMUNISTÓW- "Gen. August Emil Fieldorf 'Nil' " 2/2
Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii w człowieku. Raz obudzona nie cofnie się przed niczym...
Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii w człowieku. Raz obudzona nie cofnie się przed niczym...
Jerzy Junosza-Kowalewski - Prezes Oddziału Warszawskiego TONO (Towarzystwo Opieki nad Oświęcimiem), więzień niemieckich obozów koncentracyjnych; inż. Bolesław Staroń - członek Oddziału Warszawskiego TONO, więzień Pawiaka i obozu KL Auschwitz; Bogumił Soje (2008-02-03)
Rozmowy niedokończone
słuchajzapisz
Jerzy Junosza-Kowalewski - Prezes Oddziału Warszawskiego TONO (Towarzystwo Opieki nad Oświęcimiem), więzień niemieckich obozów koncentracyjnych; inż. Bolesław Staroń - członek Oddziału Warszawskiego TONO, więzień Pawiaka i obozu KL Auschwitz; Bogumił Soje (2008-02-03)
Rozmowy niedokończone
słuchajzapisz
Saturday, February 23, 2008
"Głos Polski" pos. Antoni Macierewicz
Rozmowa z Marią Fieldorf-Czarską, córką generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila"
Rozmowa z Marią Fieldorf-Czarską, córką generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila"
Rozmowa z Marią Fieldorf-Czarską, córką generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila"
24 lutego 1953 r. o godz. 15.00 w więzieniu na Mokotowie został zamordowany generał "Nil". Czy wtedy wiedziała Pani, co stało się tego dnia?
- Byłam akurat około godz. 11.00 w prokuraturze w Warszawie. Przyjechałam z Łodzi, by dowiedzieć się, co dzieje się w sprawie ojca. Chodziło o to, że nie byłam w 100 procentach pewna, czy odrzucono podanie dziadka, Andrzeja Fieldorfa, do Bieruta o łaskę dla ojca. Przyjeżdżałam więc co kilka dni do Warszawy, żeby się dowiedzieć o los tego pisma. 24 lutego powiedziano mi, że nic nie wiadomo. Następny raz przyjechałam do Warszawy w pierwszych dniach marca. Wtedy oznajmiono mi, że wyrok na moim ojcu wykonano 24 lutego o godz. 15.00... Dlatego tak mi zależało, żeby w tym roku, w 55. rocznicę zamordowania ojca, o godz. 15.00 w telewizji publicznej wyświetlono film "On wierzył w Polskę" autorstwa Aliny Czerniakowskiej. Nie było zgody. Nawet na to sobie ojciec nie zasłużył... Czasem odnoszę wrażenie, że to nie są Polacy, ci, którzy podejmują takie decyzje.
Jesienią 2007 r. pion śledczy IPN wystąpił o europejski nakaz aresztowania wobec Heleny Wolińskiej, która podpisała nakaz aresztowania generała. Liczy Pani na to, że uda się ją sprowadzić do Polski?
- Nie, skądże. Anglicy jej nie wypuszczą. Tak się złożyło, że Polacy walczyli o Anglię, ale nie mogli potem dostać obywatelstwa brytyjskiego, a Wolińskiej dano je bez żadnych oporów i teraz jest chroniona.
Pani od lat podejmuje wysi łki, by doprowadzić do osądzenia sprawców zbrodni na generale. Kiedy to się zaczęło?
- W 1990 roku. Pierwsza była sprawa sędzi Marii Gurowskiej, która wydała na ojca wyrok śmierci. Ale zmarła w 1998 r., zanim ruszył proces. Były ciągłe odroczenia, przewlekano procedury, osiem lat właściwie zmarnowano.
Wtedy krąg osób zamieszanych w zbrodnię na "Nilu" był znacznie szerszy. Gdyby nie "gruba kreska", kto wie, może sprawiedliwości stałoby się zadość.
- Ale nie chciano nic robić! To był mord sądowy, bardzo nie na rękę było wszczynać sprawę takich zabójstw, bo to oznaczało precedens. Proszę sobie wyobrazić, że wymiar sprawiedliwości wciąż stoi na stanowisku, iż żyjące jeszcze trzy osoby, które uczestniczyły w morderstwie na moim ojcu: prokurator Alicja Graff, Witold Gatner i śledczy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Kazimierz Górski, postępowały zgodnie z obowiązującym prawem! Ale przecież nawet wbrew temu prawu Górski odmówił dopuszczenia wskazanych przez ojca świadków! Mało tego, podczas przesłuchania w prokuraturze w latach 90. wszystkiego się w ogóle wyparł. A przecież to Górski spreparował fałszywych świadków, to on sporządził fałszywy akt oskarżenia przeciwko ojcu.
Wyczuwam, że przemawia przez Panią nie tylko ból córki? Niegodnie traktowana "sprawa generała 'Nila'" upokarza nas wszystkich.
- Mówię publicznie, że gdyby mój ojciec był Żydem i zamordowaliby go Polacy, to na pewno by ich znaleźli, osądzili i skazali. Mord sądowy na moim ojcu od początku, od wydania nakazu aresztowania przez Wolińską, do wykonaniu wyroku, przy którym asystował jako prokurator Gatner, dokonany był przez osoby pochodzenia żydowskiego. Sąd Wojewódzki: pani Gurowska, prokurator i adwokat z urzędu, Sąd Najwyższy - Igor Andrejew, matka Żydówka, ojciec Rosjanin.
W jednym z pism do prokuratury, domagając się ścigania sprawców mordu, pisała Pani, że "Czas najwyższy odsłonić żelazną kurtynę stworzoną na polecenie sowieckich okupantów, a w niektórych przypadkach jeszcze obowiązującą". Ta kurtyna wciąż odgradza od prawdy?
- Nie mogę pojąć, że niby jest wolna Polska, a ja wciąż napotykam jakiś mur. Nie ma mowy, żeby go przebić. W 50. rocznicę śmierci ojca Instytut Pamięci Narodowej w Warszawie zorganizował sympozjum, na którym więcej mówiono o oprawcach niż o moim ojcu. Chciałam wstać i zapytać, czy to jest sympozjum ku czci pana prokuratora Emila Merza, czy generała Augusta Emila Fieldorfa, bo mam wątpliwości.
Czy tak Pani wyobrażała sobie wolną Polskę?
- Ależ skąd! Zawsze powtarzam, że moją Ojczyzną jest Polska Podziemna. Ojczyzna kojarzy mi się z matką, trzeba ją też kochać jak matkę. Tak jak wobec rodziców mamy pewne oczekiwania, tak i wobec Ojczyzny. Jeżeli te oczekiwania zostają zakłócone przez najeźdźców, to wtedy trudno - nie można mieć pretensji, bo jest okupacja. Dlatego w czasie okupacji niemieckiej stworzyliśmy swoją własną Ojczyznę - prawą, szlachetną, która żąda ofiar. Nie zastanawialiśmy się, że coś złego może nas spotkać przez to, że jej służymy. Dlatego mówię, że moją Ojczyzną jest Polska Podziemna. Bo Polska Podziemna była szlachetna, bez kompromisów, bez uległości, jaka teraz charakteryzuje wiele osób. Dla wygody, dla pieniędzy i kariery tacy ludzie będą ulegli nawet wobec wrogów. Tego nie było w czasie okupacji niemieckiej.
Co innego pod okupacją sowiecką, która zniewalała ludzi duchowo. W czasie okupacji niemieckiej Polacy byli bardzo solidarni, wzajemnie sobie pomagali, nie żądając niczego w zamian. To było naprawdę wzniosłe i piękne. Może dlatego że byliśmy wychowani w innej Polsce, w Polsce prawdziwie niepodległej, z patriotycznym szkolnictwem.
Pani pokolenie otrzymywało ten sam przekaz wartości w domu, w szkole, w Kościele. Nie było żadnego dysonansu, niebezpiecznego chaosu. Na takiej glebie rosły piękne charaktery?
- Byliśmy przygotowani do tego przez szkołę, dom i przez Kościół. Patriotyzm wpajano nam od dziecka. Mało tego, dlaczego nasi rodzice byli tak patriotycznie wychowani? Bo w czasie rozbiorów, mimo niewoli, zachowano patriotyzm w rodzinach.
Co nie udało się zaborcom, tego w dużej mierze dokonali komuniści, niszcząc najbardziej żywotną tkankę wspólnoty narodowej.
- Na początku jeszcze panowała gra pozorów - Bierut chodził do kościoła, zachowano flagę biało-czerwoną, hymn "Jeszcze Polska nie zginęła". Stwarzano fasadę niepodległości i dlatego to było takie trujące dla Narodu.
Uważała Pani PRL za swoją ojczyznę?
- To były rządy ludzi zniewolonych przez Sowietów, a żaden człowiek zniewolony przez jakąkolwiek dyktaturę nigdy nie będzie dobrym patriotą. Nie potrafi nim być. Dla niego nie będzie najważniejsze dobro Narodu, tylko dobro partii. Nie mogę uznać, że PRL to była Polska niepodległa, bo to nie była Polska dla Polaków, tylko dla partii - dla PZPR. Nie utożsamiam się z PRL, ale nie potrafię się też utożsamić z III RP, bo jeśli sądownictwo nie jest niezawisłe, to nie żyjemy w państwie prawa. A z taką Polską się nie utożsamiam.
Gdzie szukać nadziei na odrodzenie?
- Tylko w młodzieży. Widzę, że młodzi szukają autorytetów, chcą poznać prawdziwą historię, łakną wiedzy, której nie otrzymują od nauczycieli. Niestety, wiele rzeczy jest wciąż zablokowanych, wystarczy wziąć do ręki podręczniki szkolne. Jeżeli młodzieży nie nauczy się prawdziwej historii, miłości do Ojczyzny, to trudno wymagać, żeby potem zachowywała się inaczej, niż to widzimy.
Mówi Pani o młodzieży... Nie zapominajmy jednak o tych, których krzywd nie naprawiono do tej pory. Odchodzą już ostatni rówieśnicy tamtej Polski z 1918 roku. Co można dla nich zrobić?
- Oczekujemy pochylenia się nad tymi ludźmi skrzywdzonymi, wyciągnięcia pomocnej ręki. Bardzo często osoby te są inwalidami, ale nie stać ich na leki. Ja np. nie wykupuję recept, bo nie wystarcza mi pieniędzy. Mieliśmy różne zniżki i to wszystko nam odebrano. Jesteśmy starzy i niepotrzebni.
Zawsze szła Pani pod prąd?
- Tak. W firmie, w której pracowałam, kiedyś namawiali mnie, żebym koniecznie poszła na pochód pierwszomajowy. "Panie dyrektorze, czy pan mnie widzi na pochodzie?" - zapytałam. Zaczął się śmiać. Moja zdecydowana postawa budziła u ludzi szacunek, nigdy nie znalazłam się w dwuznacznej sytuacji. Ale po 1989 r. zagubiłam się. Uważałam, że Wałęsa to wielki patriota, głosowałam na niego, nie przeszkadzało mi, że nie ma wykształcenia, że to taki chłopek-roztropek, a nawet uważałam, że to może lepiej. Szanowałam polskich chłopów, bo oni nie byli ulegli. Myślałam więc, że postać Wałęsy symbolizuje to, co najlepsze w Polaku. Ale zawiodłam się. To bardzo boli...
W latach 90. wystąpiła Pani w obronie pułkownika Ryszarda Kuklińskiego. W tym przypadku nie było zawodu?
- Uważałam płk. Kuklińskiego za wielkiego bohatera. Na spotkaniu z nim w siedzibie "Tygodnika Solidarność" powiedziałam, że mój ojciec byłby dumny, gdyby miał takiego syna jak on. Bardzo się wzruszył... Pułkownik wykazał heroiczną odwagę, stając sam jeden naprzeciw takiego ogromu zła. Patrząc na niego, widziałam mego ojca, bo on też stał samotnie, przeciwstawiając się złu. Przecież ubowcy powiedzieli, że gdyby podpisał odezwę do WiN [V Komenda WiN - struktura stworzona i kontrolowana całkowicie przez UB - wyj. red.], ocali życie. Ale ojciec kategorycznie odmówił. Podczas ostatniego widzenia z mamą powiedział: "Odmówiłem współpracy, dlatego mnie skazali". Uważam, że ofiara pułkownika Kuklińskiego była nawet większa od ofiary mego ojca, bo on stracił swoje życie, a pułkownik widział, jak zamordowano mu synów. To straszne i nieludzkie. Bardzo mu serdecznie współczułam. Widziałam w nim nie tylko bohatera, ale i męczennika.
Z obrony płk. Kuklińskiego wyrosła znajomość ze Zbigniewem Herbertem? Widzę tu kilka listów poety do Pani...
- Ponieważ Zbigniew Herbert w "Tygodniku Solidarność" ujął się za Kuklińskim, więc napisałam do niego list z wyrazami solidarności. Dla mnie papierkiem lakmusowym stosunku do patriotyzmu i wartości człowieka był zawsze stosunek do płk. Kuklińskiego. Podam przykład. W kole naszych partyzantów wileńskich chciałam zbierać podpisy w sprawie rehabilitacji pułkownika, ale napotkałam opór. Koledzy powiedzieli, że to był zdrajca. To z kim ja mam do czynienia? A to byli wszystko zbowidowcy. Taka jest prawda. Odsunęłam się od nich. Wydaje mi się, że człowiek dwulicowy jest zdolny do wszystkiego. Zawsze mówiłam, że wolę PZPR niż Unię Wolności, bo wiedziałam, że komuna to wróg i nie podszywa się pod przyjaciela. A UW udaje prawicę, a tak naprawdę to oni są przeciwko Polsce. Zawsze miałam takie poglądy: twarde, zdecydowane. U mnie nie ma albo - albo, tego nauczył mnie ojciec. Uważam, że największą szkodę robią ludzie ulegli, tacy, którzy niby są za, dodają jednak: "ale" ... To jest bardzo niebezpieczny gatunek człowieka.
Pani Mario, Pani i Zbigniew Herbert jesteście z tych, "co mają tak za tak - nie za nie - Bez światłocienia...". Do ducha poezji Norwida odwoływała się też przysięga Armii Krajowej, w której Pani służyła w czasie wojny.
- To stało się tak jakoś samo. W domu, w którym mieszkaliśmy w Kolonii Wileńskiej przy ul. Wodnej, urządzono punkt sanitarny. Przywożono tu w czasie okupacji niemieckiej rannych żołnierzy AK, a także takich już podleczonych w innych punktach. Mój szwagier odwoził ich potem do lasu. Po maturze, którą zrobiłam na tajnych kompletach, zostałam w 1943 r. zaprzysiężona w AK jako sanitariuszka.
Ojciec wiedział o tym? Bo Pani na pewno nie znała jego okupacyjnej działalności?
- Rzeczywiście, nie miałam pojęcia, czym się zajmuje. Wiedzieliśmy tylko wszyscy, że był w AK i że jako pułkownik musiał piastować jakieś znaczące stanowisko. Nie bardzo chciano nas w to wtajemniczać, żeby w razie aresztowania nie stwarzać niebezpieczeństwa. Ale myśmy na to wcale nie zważały.
W czasie akcji "Ostra Brama" była Pani w Wilnie?
- Pracowałam jako sanitariuszka w Kolonii Wileńskiej w szpitalu polowym urządzonym w szkole podstawowej. Tam przywożono rannych żołnierzy, nie tylko akowców. Dostałam pod opiekę dwóch pacjentów: ranną Rosjankę z Armii Czerwonej, która zachorowała na tężec, i 18-letniego Niemca, chorego na odrę. Pamiętam go jak dziś, majaczył, a gdy odzyskał przytomność, poprosił, żeby go nie wydawać w ręce Rosjan. Został gdzieś ukryty, Polacy to potrafią... Po aresztowaniu "Wilka" [ppłk Aleksander Krzyżanowski "Wilk", komendant Okręgu Wileńskiego AK - wyj. red.] przez Sowietów dostaliśmy cynk, że trzeba likwidować szpital, żeby nie wywieźli nas na Kołymę. Boże, jak nam było smutno, chłopcy płakali, chowali orzełki z czapek.
Poznała Pani uczucie strachu podczas okupacji?
- Pamiętam, że tylko raz się przestraszyłam. W czasie akcji "Ostra Brama" gotowaliśmy też jedzenie i zawoziliśmy picie dla żołnierzy 3. Brygady Wileńskiej AK "Szczebca" w Kolonii Wileńskiej. Trzeba było biec z garami z gorącą zupą lub z wodą pod kulami. Wskakiwaliśmy więc do lejów po bombach, a odpryski latały górą. Wtedy jednak się nie bałam. Ale jednego dnia kazali mi iść do studni, żeby przynieść wody dla partyzantów. Wzięłam więc wiadro i poleciałam. Raz przyniosłam, potem drugi. Niemcy widocznie mnie zauważyli, bo puścili serię kul, które rozrywały się, wybuchając ogniem. Wtedy autentycznie się bałam. Ale w takich chwilach człowiek dostaje jakiejś wielkiej siły. Mogłam rzucić to wiadro, bo było już przedziurawione, ale dobiegłam z nim do lasu. A tam tylko liście się sypały od kul. Żadna mnie nie trafiła...
Chciała Pani wypełnić rozkaz?
- Tak, bo jakże nie przynieść chłopakom wody?
Ojciec byłby zadowolony...
- W ogóle nie rozmawiał z nami o konspiracji. Kiedy przyjechał pierwszy raz do Wilna w czasie okupacji niemieckiej, spotkaliśmy się, ale za drugim razem już nie. Wtedy Niemcy aresztowali mamę, straszyli, że córki też wezmą, więc ukrywałyśmy się z siostrą. Niemcy mamę wypuścili, widać nie skojarzyli jej nazwiska jako podejrzanego. Natomiast gdy Wilno zajęli po raz drugi Sowieci, aresztowali mamę w czasie, gdy w Moskwie trwał proces szesnastu. Tam zostało wymienione nazwisko mojego ojca. Wtedy już bałam się, że Sowieci jednak skojarzą mamę i ją aresztują. I tak się stało. Dziwne, ale w nocy moja mama śniła, że dom jest otoczony przez ludzi w sowieckich czapach wojskowych. Zrobili nam rewizję, a ja wcześniej na prośbę kolegów z AK ukryłam w piwnicy przy werandzie broń. Człowiek, który kazał mi otworzyć klapę, spojrzał w głąb i... Powiedział, że mogę zamknąć. To niemożliwe, musiał zauważyć broń, a mimo to udał, że tam nic nie ma. To było coś niesamowitego. Z kolei mama opowiadała, że spotkała go w więzieniu, gdy prowadzono ją na przesłuchanie. Uśmiechnął się. W protokole z rewizji w naszym domu napisał, że nic nie znaleziono. Poszłam wtedy do Ostrej Bramy, do Matki Bożej, by błagać o uwolnienie mamy. Rzadko człowiek potrafi się dobrze modlić, ja w każdym razie nie umiem. Muszę mieć jakieś wzruszenie. Taka była wtedy moja modlitwa. I nikogo nie wypuszczono, tylko moją mamę i ciotkę. Nikogo z Kolonii Kolejowej, bo tam był szpital, dowództwo AK. Wuja Staszka wywieźli aż na Kołymę. Gdy szykowaliśmy się do wyjazdu z Wilna, poszłyśmy na ul. Subocz, gdzie miał mieszkać ten nieznajomy. Moja mama spotkała go i powiedziała: "Dziękuję panu". Nie wiem do tej pory, kto to był.
Pan Bóg posyła dobrych ludzi, nie patrząc na narodowość. Panie były już zagrożone aresztowaniem podczas pierwszej okupacji sowieckiej?
- Byłyśmy na liście, już mieli nas wywieźć, tuż przed wkroczeniem Niemców w 1941 roku. Mama przyszła z pracy, ja wcześniej zapakowałam rzeczy, porobiłam toboły. Mama jednak powiedziała, że nigdzie nie pojedziemy. Pamiętam, czytałam wtedy "Księgę z San Michale" Axela Munthego, zabrałam książkę, jasiek, koc i do lasu. Było lato. Gdy Sowieci przyszli po nas, nikogo nie zastali, więc poszli. Sąsiedzi nam o tym powiedzieli, a poszłyśmy zanocować do cioci. Zaraz potem weszli Niemcy. Jakoś nam się udało.
Szczęście sprzyjało nie tylko wtedy...
- Tak, wojna jakoś nas ciągle oszczędzała. Najgorsza jednak była druga okupacja sowiecka. Bardzo dużo chłopców z AK zostało w lesie. Razem z moją koleżanką Reginką jeździłyśmy do Paciun koło Mejszagoły, woziłyśmy tam bandaże, opatrunki, leki. Prawie wszystkich tych chłopców rozstrzelali Sowieci. Spotkałam się ze strasznym okrucieństwem - dobijali rannych, bezwzględnie mordowali żywych. Właściwie z takim okrucieństwem spotkałam się dwa razy. Pierwszy raz w 1939 r. w Brzeżanach, gdy na moich oczach, wówczas 14-letniej dziewczynki, Ukrainiec zabił siekierą staruszkę. To był dla mnie wstrząs, nie mogłam spać po nocach. Byłyśmy przygotowane, że z nami stanie się to samo. Mama miała pistolet, by w razie czego nas zastrzelić, żeby nie dopuścić do gwałtów. Cieszyliśmy się, jak przyszła armia sowiecka, bo ustały wszystkie mordy. Dziwne, do Sowietów nie mieli pretensji, a do Polaków tak. Litwini też mieli pretensje, a przecież nie byli w Wilnie prześladowani, mieli swoje szkoły, mimo że stanowili tylko 0,3 proc. mieszkańców.
Żal było wyjeżdżać z Wilna po wojnie?
- Nie, opuszczałyśmy miasto w panice, bo naprawdę bardzo bałyśmy się o swój dalszy los. Mamę wprawdzie wypuszczono z więzienia, ale nie wiadomo było, na jak długo. My z siostrą w każdej chwili też mogłyśmy spodziewać się aresztowania. Przekraczając granicę, nie wiedziałam, że za parę lat znowu u nas w domu będzie kocioł. Zrobi go UB tuż po aresztowaniu ojca. Śmiałam się, bo naprzeciwko mieszkała rodzina żydowska, ciągle przychodzili coś pożyczyć od nas. Ubowiec jednak nikogo z nich nie wpuścił, mówiąc, że zaraz przyjdzie tu 40 Żydów i nie będzie gdzie spać. Przyszedł też 7-letni synek przyjaciółki mojej mamy, wywieziony z Rosji. Ubowiec wziął go mocno za ramię, ale chłopczyk ugryzł go w rękę. Wypuścił go, a mały szybko uciekł i zaraz zawiadomił innych, co się u nas dzieje.
Czy ojciec spodziewał się aresztowania?
- Tak, przecież cały czas po powrocie z Syberii za nim chodzili.
Za Panią też. Z odtajnionych dokumentów bezpieki wynika, że zaciągnięto kontrolę nad całą rodziną generała.
- A ja dostałam z IPN zaświadczenie, że nie byłam pokrzywdzona.
To kto był?
- Nie wiem. Wałęsa był pokrzywdzony, a ja nie. Odwołałam się od tego pisma, argumentując, że przecież byłam śledzona, przeglądano naszą korespondencję. Teraz IPN mówi, że nie ma mojej teczki, ani mamy, ani mojej siostry. Żadna z nas nie była pokrzywdzona! A wie pani, jak rozmawiałam z Wałęsą?
Nie. Domyślam się, że rozmowa mogła być burzliwa.
- W czasie otwarcia sali wystawienniczej IPN w Gdyni, której nadano imię mego ojca, podeszła do mnie pani, która przedstawiła się jako dyrektor biura prezydenta Lecha Wałęsy. Powiedziała, że pan prezydent chciałby się ze mną spotkać. Odmówiłam. Po powrocie do domu telefon: " - Tu mówi Wałęsa. Dzień dobry pani. Pani zabrania czcić pamięć swego ojca. - Komu? - Mnie. - Nic podobnego, kto panu to powiedział, proszę bardzo. - Ale odmówiła pani spotkania ze mną. - I w dalszym ciągu odmawiam. - Ale ja panią zapraszam na kawę. - Nie skorzystam z zaproszenia. - Dlaczego? - Bo mam o panu nie najlepsze zdanie. - Dlaczego? - Chce pan wiedzieć, dlaczego? Za obalenie rządu Jana Olszewskiego. To było zrobione w karygodny sposób. - Pani mi zazdrości! - Czego? Wyrzutów sumienia? - Pani uprawia warcholstwo. - Dziękuję za rozmowę" - zakończyłam. Zawsze mówiłam i mówię prawdę. Mój ojciec mnie uczył tego od małego dziecka. Tego się trzymam.
"Można go złamać, ale nie można go zgiąć" - taki napis widnieje na tablicy ku czci generała "Nila" w gdańskim IPN. Nie byli w stanie złamać go nawet komuniści?
- Poszłam do adwokata Jerzego Meringa, żeby złożył apelację po wyroku śmierci orzeczonym przez sąd wojewódzki. Powiedział: "Ach, to jest taki mocny człowiek, takich ludzi nam potrzeba". "Do czego?" - zapytałam. "Nam, do partii". Poproszony o napisanie odwołania od orzeczonej kary śmierci Mering stwierdził, że... to jest właściwie bardzo dobry wyrok (!), bo inaczej ojciec musiałby gnić w więzieniu do końca życia. "Życzę panu z całego serca takiego samego wyroku" - powiedziałam. I proszę sobie wyobrazić, podobno w Izraelu, dokąd wyjechał po 1956 r., miał proces o zabójstwo...
Nie rezygnuje więc Pani mimo zawodów i trudności, by nie tylko "sprawa generała 'Nila'" znalazła wreszcie finał, ale i Polska wybiła się wreszcie na duchową wolność?
- W zasadzie są to raczej marzenia, ponieważ wiem, że nie doczekam ich realizacji. Marzy mi się Polska, której aparat sprawiedliwości jest czysty i godny najwyższego szacunku i zaufania. Tego rodzaju instytucja powinna być fundamentem państwa prawa. Chciałabym bardzo, abyśmy my, Polacy, wybierali sobie na autorytety osoby według własnego rozeznania, a nie opierali się na opinii podpowiadaczy. Niestety, środki masowego komunikowania, oprócz Radia Maryja, Telewizji Trwam, "Naszego Dziennika", "Niedzieli", "Naszej Polski", są w dalszym ciągu w dyspozycji ugrupowań libertyńskich. Wszystko się rozpływa, bo nie mamy mediów. Nic się nie poprawi ze świadomością Polaków, jeżeli nie odzyska się telewizji. Jedna Telewizja Trwam wszystkiego nie zrobi. Gdybym miała pieniądze, zaraz bym coś uruchomiła, ale mam 1500 zł emerytury. Jest to bardzo smutne, albowiem nie widzę ani chęci, ani woli do zmiany tego stanu rzeczy. Dlatego nikłe są moje nadzieje na osądzenie mordu sądowego na moim ojcu oraz na ustalenie miejsca jego zagrzebania. Myślę, że mojemu ojcu należy się od rodaków godny pochówek.
Miejsce spoczynku ciała "Nila" pozostaje wciąż nieznane. Po 1989 r. zostawiono w spokoju osoby, jak naczelnik więzienia na Mokotowie Alojzy Grabicki, które z całą pewnością miały wiedzę na ten temat.
- Ja przypuszczam, że ciało ojca oddano do prosektorium.
Tak jak stało się prawdopodobnie ze słynnym Józefem Kurasiem "Ogniem"?
- Komuniści nie chcieli, żeby pozostał jakikolwiek ślad po polskich patriotach. Wprawdzie ks. Józef Maj z parafii św. Katarzyny na Służewie w Warszawie otrzymał relację pewnej pani, która ekshumując nocą szczątki swego zamordowanego przez UB męża, miała rozpoznać w dole śmierci mego ojca. Jednak nie wierzę, aby w nocy mogła go zidentyfikować, i dlatego wkładam tę opowieść między bajki.
Dziękuję za rozmowę.
Małgorzata Rutkowska
Rozmowa z Marią Fieldorf-Czarską, córką generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila"
24 lutego 1953 r. o godz. 15.00 w więzieniu na Mokotowie został zamordowany generał "Nil". Czy wtedy wiedziała Pani, co stało się tego dnia?
- Byłam akurat około godz. 11.00 w prokuraturze w Warszawie. Przyjechałam z Łodzi, by dowiedzieć się, co dzieje się w sprawie ojca. Chodziło o to, że nie byłam w 100 procentach pewna, czy odrzucono podanie dziadka, Andrzeja Fieldorfa, do Bieruta o łaskę dla ojca. Przyjeżdżałam więc co kilka dni do Warszawy, żeby się dowiedzieć o los tego pisma. 24 lutego powiedziano mi, że nic nie wiadomo. Następny raz przyjechałam do Warszawy w pierwszych dniach marca. Wtedy oznajmiono mi, że wyrok na moim ojcu wykonano 24 lutego o godz. 15.00... Dlatego tak mi zależało, żeby w tym roku, w 55. rocznicę zamordowania ojca, o godz. 15.00 w telewizji publicznej wyświetlono film "On wierzył w Polskę" autorstwa Aliny Czerniakowskiej. Nie było zgody. Nawet na to sobie ojciec nie zasłużył... Czasem odnoszę wrażenie, że to nie są Polacy, ci, którzy podejmują takie decyzje.
Jesienią 2007 r. pion śledczy IPN wystąpił o europejski nakaz aresztowania wobec Heleny Wolińskiej, która podpisała nakaz aresztowania generała. Liczy Pani na to, że uda się ją sprowadzić do Polski?
- Nie, skądże. Anglicy jej nie wypuszczą. Tak się złożyło, że Polacy walczyli o Anglię, ale nie mogli potem dostać obywatelstwa brytyjskiego, a Wolińskiej dano je bez żadnych oporów i teraz jest chroniona.
Pani od lat podejmuje wysi łki, by doprowadzić do osądzenia sprawców zbrodni na generale. Kiedy to się zaczęło?
- W 1990 roku. Pierwsza była sprawa sędzi Marii Gurowskiej, która wydała na ojca wyrok śmierci. Ale zmarła w 1998 r., zanim ruszył proces. Były ciągłe odroczenia, przewlekano procedury, osiem lat właściwie zmarnowano.
Wtedy krąg osób zamieszanych w zbrodnię na "Nilu" był znacznie szerszy. Gdyby nie "gruba kreska", kto wie, może sprawiedliwości stałoby się zadość.
- Ale nie chciano nic robić! To był mord sądowy, bardzo nie na rękę było wszczynać sprawę takich zabójstw, bo to oznaczało precedens. Proszę sobie wyobrazić, że wymiar sprawiedliwości wciąż stoi na stanowisku, iż żyjące jeszcze trzy osoby, które uczestniczyły w morderstwie na moim ojcu: prokurator Alicja Graff, Witold Gatner i śledczy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Kazimierz Górski, postępowały zgodnie z obowiązującym prawem! Ale przecież nawet wbrew temu prawu Górski odmówił dopuszczenia wskazanych przez ojca świadków! Mało tego, podczas przesłuchania w prokuraturze w latach 90. wszystkiego się w ogóle wyparł. A przecież to Górski spreparował fałszywych świadków, to on sporządził fałszywy akt oskarżenia przeciwko ojcu.
Wyczuwam, że przemawia przez Panią nie tylko ból córki? Niegodnie traktowana "sprawa generała 'Nila'" upokarza nas wszystkich.
- Mówię publicznie, że gdyby mój ojciec był Żydem i zamordowaliby go Polacy, to na pewno by ich znaleźli, osądzili i skazali. Mord sądowy na moim ojcu od początku, od wydania nakazu aresztowania przez Wolińską, do wykonaniu wyroku, przy którym asystował jako prokurator Gatner, dokonany był przez osoby pochodzenia żydowskiego. Sąd Wojewódzki: pani Gurowska, prokurator i adwokat z urzędu, Sąd Najwyższy - Igor Andrejew, matka Żydówka, ojciec Rosjanin.
W jednym z pism do prokuratury, domagając się ścigania sprawców mordu, pisała Pani, że "Czas najwyższy odsłonić żelazną kurtynę stworzoną na polecenie sowieckich okupantów, a w niektórych przypadkach jeszcze obowiązującą". Ta kurtyna wciąż odgradza od prawdy?
- Nie mogę pojąć, że niby jest wolna Polska, a ja wciąż napotykam jakiś mur. Nie ma mowy, żeby go przebić. W 50. rocznicę śmierci ojca Instytut Pamięci Narodowej w Warszawie zorganizował sympozjum, na którym więcej mówiono o oprawcach niż o moim ojcu. Chciałam wstać i zapytać, czy to jest sympozjum ku czci pana prokuratora Emila Merza, czy generała Augusta Emila Fieldorfa, bo mam wątpliwości.
Czy tak Pani wyobrażała sobie wolną Polskę?
- Ależ skąd! Zawsze powtarzam, że moją Ojczyzną jest Polska Podziemna. Ojczyzna kojarzy mi się z matką, trzeba ją też kochać jak matkę. Tak jak wobec rodziców mamy pewne oczekiwania, tak i wobec Ojczyzny. Jeżeli te oczekiwania zostają zakłócone przez najeźdźców, to wtedy trudno - nie można mieć pretensji, bo jest okupacja. Dlatego w czasie okupacji niemieckiej stworzyliśmy swoją własną Ojczyznę - prawą, szlachetną, która żąda ofiar. Nie zastanawialiśmy się, że coś złego może nas spotkać przez to, że jej służymy. Dlatego mówię, że moją Ojczyzną jest Polska Podziemna. Bo Polska Podziemna była szlachetna, bez kompromisów, bez uległości, jaka teraz charakteryzuje wiele osób. Dla wygody, dla pieniędzy i kariery tacy ludzie będą ulegli nawet wobec wrogów. Tego nie było w czasie okupacji niemieckiej.
Co innego pod okupacją sowiecką, która zniewalała ludzi duchowo. W czasie okupacji niemieckiej Polacy byli bardzo solidarni, wzajemnie sobie pomagali, nie żądając niczego w zamian. To było naprawdę wzniosłe i piękne. Może dlatego że byliśmy wychowani w innej Polsce, w Polsce prawdziwie niepodległej, z patriotycznym szkolnictwem.
Pani pokolenie otrzymywało ten sam przekaz wartości w domu, w szkole, w Kościele. Nie było żadnego dysonansu, niebezpiecznego chaosu. Na takiej glebie rosły piękne charaktery?
- Byliśmy przygotowani do tego przez szkołę, dom i przez Kościół. Patriotyzm wpajano nam od dziecka. Mało tego, dlaczego nasi rodzice byli tak patriotycznie wychowani? Bo w czasie rozbiorów, mimo niewoli, zachowano patriotyzm w rodzinach.
Co nie udało się zaborcom, tego w dużej mierze dokonali komuniści, niszcząc najbardziej żywotną tkankę wspólnoty narodowej.
- Na początku jeszcze panowała gra pozorów - Bierut chodził do kościoła, zachowano flagę biało-czerwoną, hymn "Jeszcze Polska nie zginęła". Stwarzano fasadę niepodległości i dlatego to było takie trujące dla Narodu.
Uważała Pani PRL za swoją ojczyznę?
- To były rządy ludzi zniewolonych przez Sowietów, a żaden człowiek zniewolony przez jakąkolwiek dyktaturę nigdy nie będzie dobrym patriotą. Nie potrafi nim być. Dla niego nie będzie najważniejsze dobro Narodu, tylko dobro partii. Nie mogę uznać, że PRL to była Polska niepodległa, bo to nie była Polska dla Polaków, tylko dla partii - dla PZPR. Nie utożsamiam się z PRL, ale nie potrafię się też utożsamić z III RP, bo jeśli sądownictwo nie jest niezawisłe, to nie żyjemy w państwie prawa. A z taką Polską się nie utożsamiam.
Gdzie szukać nadziei na odrodzenie?
- Tylko w młodzieży. Widzę, że młodzi szukają autorytetów, chcą poznać prawdziwą historię, łakną wiedzy, której nie otrzymują od nauczycieli. Niestety, wiele rzeczy jest wciąż zablokowanych, wystarczy wziąć do ręki podręczniki szkolne. Jeżeli młodzieży nie nauczy się prawdziwej historii, miłości do Ojczyzny, to trudno wymagać, żeby potem zachowywała się inaczej, niż to widzimy.
Mówi Pani o młodzieży... Nie zapominajmy jednak o tych, których krzywd nie naprawiono do tej pory. Odchodzą już ostatni rówieśnicy tamtej Polski z 1918 roku. Co można dla nich zrobić?
- Oczekujemy pochylenia się nad tymi ludźmi skrzywdzonymi, wyciągnięcia pomocnej ręki. Bardzo często osoby te są inwalidami, ale nie stać ich na leki. Ja np. nie wykupuję recept, bo nie wystarcza mi pieniędzy. Mieliśmy różne zniżki i to wszystko nam odebrano. Jesteśmy starzy i niepotrzebni.
Zawsze szła Pani pod prąd?
- Tak. W firmie, w której pracowałam, kiedyś namawiali mnie, żebym koniecznie poszła na pochód pierwszomajowy. "Panie dyrektorze, czy pan mnie widzi na pochodzie?" - zapytałam. Zaczął się śmiać. Moja zdecydowana postawa budziła u ludzi szacunek, nigdy nie znalazłam się w dwuznacznej sytuacji. Ale po 1989 r. zagubiłam się. Uważałam, że Wałęsa to wielki patriota, głosowałam na niego, nie przeszkadzało mi, że nie ma wykształcenia, że to taki chłopek-roztropek, a nawet uważałam, że to może lepiej. Szanowałam polskich chłopów, bo oni nie byli ulegli. Myślałam więc, że postać Wałęsy symbolizuje to, co najlepsze w Polaku. Ale zawiodłam się. To bardzo boli...
W latach 90. wystąpiła Pani w obronie pułkownika Ryszarda Kuklińskiego. W tym przypadku nie było zawodu?
- Uważałam płk. Kuklińskiego za wielkiego bohatera. Na spotkaniu z nim w siedzibie "Tygodnika Solidarność" powiedziałam, że mój ojciec byłby dumny, gdyby miał takiego syna jak on. Bardzo się wzruszył... Pułkownik wykazał heroiczną odwagę, stając sam jeden naprzeciw takiego ogromu zła. Patrząc na niego, widziałam mego ojca, bo on też stał samotnie, przeciwstawiając się złu. Przecież ubowcy powiedzieli, że gdyby podpisał odezwę do WiN [V Komenda WiN - struktura stworzona i kontrolowana całkowicie przez UB - wyj. red.], ocali życie. Ale ojciec kategorycznie odmówił. Podczas ostatniego widzenia z mamą powiedział: "Odmówiłem współpracy, dlatego mnie skazali". Uważam, że ofiara pułkownika Kuklińskiego była nawet większa od ofiary mego ojca, bo on stracił swoje życie, a pułkownik widział, jak zamordowano mu synów. To straszne i nieludzkie. Bardzo mu serdecznie współczułam. Widziałam w nim nie tylko bohatera, ale i męczennika.
Z obrony płk. Kuklińskiego wyrosła znajomość ze Zbigniewem Herbertem? Widzę tu kilka listów poety do Pani...
- Ponieważ Zbigniew Herbert w "Tygodniku Solidarność" ujął się za Kuklińskim, więc napisałam do niego list z wyrazami solidarności. Dla mnie papierkiem lakmusowym stosunku do patriotyzmu i wartości człowieka był zawsze stosunek do płk. Kuklińskiego. Podam przykład. W kole naszych partyzantów wileńskich chciałam zbierać podpisy w sprawie rehabilitacji pułkownika, ale napotkałam opór. Koledzy powiedzieli, że to był zdrajca. To z kim ja mam do czynienia? A to byli wszystko zbowidowcy. Taka jest prawda. Odsunęłam się od nich. Wydaje mi się, że człowiek dwulicowy jest zdolny do wszystkiego. Zawsze mówiłam, że wolę PZPR niż Unię Wolności, bo wiedziałam, że komuna to wróg i nie podszywa się pod przyjaciela. A UW udaje prawicę, a tak naprawdę to oni są przeciwko Polsce. Zawsze miałam takie poglądy: twarde, zdecydowane. U mnie nie ma albo - albo, tego nauczył mnie ojciec. Uważam, że największą szkodę robią ludzie ulegli, tacy, którzy niby są za, dodają jednak: "ale" ... To jest bardzo niebezpieczny gatunek człowieka.
Pani Mario, Pani i Zbigniew Herbert jesteście z tych, "co mają tak za tak - nie za nie - Bez światłocienia...". Do ducha poezji Norwida odwoływała się też przysięga Armii Krajowej, w której Pani służyła w czasie wojny.
- To stało się tak jakoś samo. W domu, w którym mieszkaliśmy w Kolonii Wileńskiej przy ul. Wodnej, urządzono punkt sanitarny. Przywożono tu w czasie okupacji niemieckiej rannych żołnierzy AK, a także takich już podleczonych w innych punktach. Mój szwagier odwoził ich potem do lasu. Po maturze, którą zrobiłam na tajnych kompletach, zostałam w 1943 r. zaprzysiężona w AK jako sanitariuszka.
Ojciec wiedział o tym? Bo Pani na pewno nie znała jego okupacyjnej działalności?
- Rzeczywiście, nie miałam pojęcia, czym się zajmuje. Wiedzieliśmy tylko wszyscy, że był w AK i że jako pułkownik musiał piastować jakieś znaczące stanowisko. Nie bardzo chciano nas w to wtajemniczać, żeby w razie aresztowania nie stwarzać niebezpieczeństwa. Ale myśmy na to wcale nie zważały.
W czasie akcji "Ostra Brama" była Pani w Wilnie?
- Pracowałam jako sanitariuszka w Kolonii Wileńskiej w szpitalu polowym urządzonym w szkole podstawowej. Tam przywożono rannych żołnierzy, nie tylko akowców. Dostałam pod opiekę dwóch pacjentów: ranną Rosjankę z Armii Czerwonej, która zachorowała na tężec, i 18-letniego Niemca, chorego na odrę. Pamiętam go jak dziś, majaczył, a gdy odzyskał przytomność, poprosił, żeby go nie wydawać w ręce Rosjan. Został gdzieś ukryty, Polacy to potrafią... Po aresztowaniu "Wilka" [ppłk Aleksander Krzyżanowski "Wilk", komendant Okręgu Wileńskiego AK - wyj. red.] przez Sowietów dostaliśmy cynk, że trzeba likwidować szpital, żeby nie wywieźli nas na Kołymę. Boże, jak nam było smutno, chłopcy płakali, chowali orzełki z czapek.
Poznała Pani uczucie strachu podczas okupacji?
- Pamiętam, że tylko raz się przestraszyłam. W czasie akcji "Ostra Brama" gotowaliśmy też jedzenie i zawoziliśmy picie dla żołnierzy 3. Brygady Wileńskiej AK "Szczebca" w Kolonii Wileńskiej. Trzeba było biec z garami z gorącą zupą lub z wodą pod kulami. Wskakiwaliśmy więc do lejów po bombach, a odpryski latały górą. Wtedy jednak się nie bałam. Ale jednego dnia kazali mi iść do studni, żeby przynieść wody dla partyzantów. Wzięłam więc wiadro i poleciałam. Raz przyniosłam, potem drugi. Niemcy widocznie mnie zauważyli, bo puścili serię kul, które rozrywały się, wybuchając ogniem. Wtedy autentycznie się bałam. Ale w takich chwilach człowiek dostaje jakiejś wielkiej siły. Mogłam rzucić to wiadro, bo było już przedziurawione, ale dobiegłam z nim do lasu. A tam tylko liście się sypały od kul. Żadna mnie nie trafiła...
Chciała Pani wypełnić rozkaz?
- Tak, bo jakże nie przynieść chłopakom wody?
Ojciec byłby zadowolony...
- W ogóle nie rozmawiał z nami o konspiracji. Kiedy przyjechał pierwszy raz do Wilna w czasie okupacji niemieckiej, spotkaliśmy się, ale za drugim razem już nie. Wtedy Niemcy aresztowali mamę, straszyli, że córki też wezmą, więc ukrywałyśmy się z siostrą. Niemcy mamę wypuścili, widać nie skojarzyli jej nazwiska jako podejrzanego. Natomiast gdy Wilno zajęli po raz drugi Sowieci, aresztowali mamę w czasie, gdy w Moskwie trwał proces szesnastu. Tam zostało wymienione nazwisko mojego ojca. Wtedy już bałam się, że Sowieci jednak skojarzą mamę i ją aresztują. I tak się stało. Dziwne, ale w nocy moja mama śniła, że dom jest otoczony przez ludzi w sowieckich czapach wojskowych. Zrobili nam rewizję, a ja wcześniej na prośbę kolegów z AK ukryłam w piwnicy przy werandzie broń. Człowiek, który kazał mi otworzyć klapę, spojrzał w głąb i... Powiedział, że mogę zamknąć. To niemożliwe, musiał zauważyć broń, a mimo to udał, że tam nic nie ma. To było coś niesamowitego. Z kolei mama opowiadała, że spotkała go w więzieniu, gdy prowadzono ją na przesłuchanie. Uśmiechnął się. W protokole z rewizji w naszym domu napisał, że nic nie znaleziono. Poszłam wtedy do Ostrej Bramy, do Matki Bożej, by błagać o uwolnienie mamy. Rzadko człowiek potrafi się dobrze modlić, ja w każdym razie nie umiem. Muszę mieć jakieś wzruszenie. Taka była wtedy moja modlitwa. I nikogo nie wypuszczono, tylko moją mamę i ciotkę. Nikogo z Kolonii Kolejowej, bo tam był szpital, dowództwo AK. Wuja Staszka wywieźli aż na Kołymę. Gdy szykowaliśmy się do wyjazdu z Wilna, poszłyśmy na ul. Subocz, gdzie miał mieszkać ten nieznajomy. Moja mama spotkała go i powiedziała: "Dziękuję panu". Nie wiem do tej pory, kto to był.
Pan Bóg posyła dobrych ludzi, nie patrząc na narodowość. Panie były już zagrożone aresztowaniem podczas pierwszej okupacji sowieckiej?
- Byłyśmy na liście, już mieli nas wywieźć, tuż przed wkroczeniem Niemców w 1941 roku. Mama przyszła z pracy, ja wcześniej zapakowałam rzeczy, porobiłam toboły. Mama jednak powiedziała, że nigdzie nie pojedziemy. Pamiętam, czytałam wtedy "Księgę z San Michale" Axela Munthego, zabrałam książkę, jasiek, koc i do lasu. Było lato. Gdy Sowieci przyszli po nas, nikogo nie zastali, więc poszli. Sąsiedzi nam o tym powiedzieli, a poszłyśmy zanocować do cioci. Zaraz potem weszli Niemcy. Jakoś nam się udało.
Szczęście sprzyjało nie tylko wtedy...
- Tak, wojna jakoś nas ciągle oszczędzała. Najgorsza jednak była druga okupacja sowiecka. Bardzo dużo chłopców z AK zostało w lesie. Razem z moją koleżanką Reginką jeździłyśmy do Paciun koło Mejszagoły, woziłyśmy tam bandaże, opatrunki, leki. Prawie wszystkich tych chłopców rozstrzelali Sowieci. Spotkałam się ze strasznym okrucieństwem - dobijali rannych, bezwzględnie mordowali żywych. Właściwie z takim okrucieństwem spotkałam się dwa razy. Pierwszy raz w 1939 r. w Brzeżanach, gdy na moich oczach, wówczas 14-letniej dziewczynki, Ukrainiec zabił siekierą staruszkę. To był dla mnie wstrząs, nie mogłam spać po nocach. Byłyśmy przygotowane, że z nami stanie się to samo. Mama miała pistolet, by w razie czego nas zastrzelić, żeby nie dopuścić do gwałtów. Cieszyliśmy się, jak przyszła armia sowiecka, bo ustały wszystkie mordy. Dziwne, do Sowietów nie mieli pretensji, a do Polaków tak. Litwini też mieli pretensje, a przecież nie byli w Wilnie prześladowani, mieli swoje szkoły, mimo że stanowili tylko 0,3 proc. mieszkańców.
Żal było wyjeżdżać z Wilna po wojnie?
- Nie, opuszczałyśmy miasto w panice, bo naprawdę bardzo bałyśmy się o swój dalszy los. Mamę wprawdzie wypuszczono z więzienia, ale nie wiadomo było, na jak długo. My z siostrą w każdej chwili też mogłyśmy spodziewać się aresztowania. Przekraczając granicę, nie wiedziałam, że za parę lat znowu u nas w domu będzie kocioł. Zrobi go UB tuż po aresztowaniu ojca. Śmiałam się, bo naprzeciwko mieszkała rodzina żydowska, ciągle przychodzili coś pożyczyć od nas. Ubowiec jednak nikogo z nich nie wpuścił, mówiąc, że zaraz przyjdzie tu 40 Żydów i nie będzie gdzie spać. Przyszedł też 7-letni synek przyjaciółki mojej mamy, wywieziony z Rosji. Ubowiec wziął go mocno za ramię, ale chłopczyk ugryzł go w rękę. Wypuścił go, a mały szybko uciekł i zaraz zawiadomił innych, co się u nas dzieje.
Czy ojciec spodziewał się aresztowania?
- Tak, przecież cały czas po powrocie z Syberii za nim chodzili.
Za Panią też. Z odtajnionych dokumentów bezpieki wynika, że zaciągnięto kontrolę nad całą rodziną generała.
- A ja dostałam z IPN zaświadczenie, że nie byłam pokrzywdzona.
To kto był?
- Nie wiem. Wałęsa był pokrzywdzony, a ja nie. Odwołałam się od tego pisma, argumentując, że przecież byłam śledzona, przeglądano naszą korespondencję. Teraz IPN mówi, że nie ma mojej teczki, ani mamy, ani mojej siostry. Żadna z nas nie była pokrzywdzona! A wie pani, jak rozmawiałam z Wałęsą?
Nie. Domyślam się, że rozmowa mogła być burzliwa.
- W czasie otwarcia sali wystawienniczej IPN w Gdyni, której nadano imię mego ojca, podeszła do mnie pani, która przedstawiła się jako dyrektor biura prezydenta Lecha Wałęsy. Powiedziała, że pan prezydent chciałby się ze mną spotkać. Odmówiłam. Po powrocie do domu telefon: " - Tu mówi Wałęsa. Dzień dobry pani. Pani zabrania czcić pamięć swego ojca. - Komu? - Mnie. - Nic podobnego, kto panu to powiedział, proszę bardzo. - Ale odmówiła pani spotkania ze mną. - I w dalszym ciągu odmawiam. - Ale ja panią zapraszam na kawę. - Nie skorzystam z zaproszenia. - Dlaczego? - Bo mam o panu nie najlepsze zdanie. - Dlaczego? - Chce pan wiedzieć, dlaczego? Za obalenie rządu Jana Olszewskiego. To było zrobione w karygodny sposób. - Pani mi zazdrości! - Czego? Wyrzutów sumienia? - Pani uprawia warcholstwo. - Dziękuję za rozmowę" - zakończyłam. Zawsze mówiłam i mówię prawdę. Mój ojciec mnie uczył tego od małego dziecka. Tego się trzymam.
"Można go złamać, ale nie można go zgiąć" - taki napis widnieje na tablicy ku czci generała "Nila" w gdańskim IPN. Nie byli w stanie złamać go nawet komuniści?
- Poszłam do adwokata Jerzego Meringa, żeby złożył apelację po wyroku śmierci orzeczonym przez sąd wojewódzki. Powiedział: "Ach, to jest taki mocny człowiek, takich ludzi nam potrzeba". "Do czego?" - zapytałam. "Nam, do partii". Poproszony o napisanie odwołania od orzeczonej kary śmierci Mering stwierdził, że... to jest właściwie bardzo dobry wyrok (!), bo inaczej ojciec musiałby gnić w więzieniu do końca życia. "Życzę panu z całego serca takiego samego wyroku" - powiedziałam. I proszę sobie wyobrazić, podobno w Izraelu, dokąd wyjechał po 1956 r., miał proces o zabójstwo...
Nie rezygnuje więc Pani mimo zawodów i trudności, by nie tylko "sprawa generała 'Nila'" znalazła wreszcie finał, ale i Polska wybiła się wreszcie na duchową wolność?
- W zasadzie są to raczej marzenia, ponieważ wiem, że nie doczekam ich realizacji. Marzy mi się Polska, której aparat sprawiedliwości jest czysty i godny najwyższego szacunku i zaufania. Tego rodzaju instytucja powinna być fundamentem państwa prawa. Chciałabym bardzo, abyśmy my, Polacy, wybierali sobie na autorytety osoby według własnego rozeznania, a nie opierali się na opinii podpowiadaczy. Niestety, środki masowego komunikowania, oprócz Radia Maryja, Telewizji Trwam, "Naszego Dziennika", "Niedzieli", "Naszej Polski", są w dalszym ciągu w dyspozycji ugrupowań libertyńskich. Wszystko się rozpływa, bo nie mamy mediów. Nic się nie poprawi ze świadomością Polaków, jeżeli nie odzyska się telewizji. Jedna Telewizja Trwam wszystkiego nie zrobi. Gdybym miała pieniądze, zaraz bym coś uruchomiła, ale mam 1500 zł emerytury. Jest to bardzo smutne, albowiem nie widzę ani chęci, ani woli do zmiany tego stanu rzeczy. Dlatego nikłe są moje nadzieje na osądzenie mordu sądowego na moim ojcu oraz na ustalenie miejsca jego zagrzebania. Myślę, że mojemu ojcu należy się od rodaków godny pochówek.
Miejsce spoczynku ciała "Nila" pozostaje wciąż nieznane. Po 1989 r. zostawiono w spokoju osoby, jak naczelnik więzienia na Mokotowie Alojzy Grabicki, które z całą pewnością miały wiedzę na ten temat.
- Ja przypuszczam, że ciało ojca oddano do prosektorium.
Tak jak stało się prawdopodobnie ze słynnym Józefem Kurasiem "Ogniem"?
- Komuniści nie chcieli, żeby pozostał jakikolwiek ślad po polskich patriotach. Wprawdzie ks. Józef Maj z parafii św. Katarzyny na Służewie w Warszawie otrzymał relację pewnej pani, która ekshumując nocą szczątki swego zamordowanego przez UB męża, miała rozpoznać w dole śmierci mego ojca. Jednak nie wierzę, aby w nocy mogła go zidentyfikować, i dlatego wkładam tę opowieść między bajki.
Dziękuję za rozmowę.
Małgorzata Rutkowska
Helena Wolińska-Brus pozbawiona orderów – przypomnienie
Helena Wolińska-Brus pozbawiona orderów – przypomnienie
Pałac Prezydencki
W związku z przygotowywanym przez prokuratorów Instytutu Pamięci Narodowej wnioskiem o wydanie europejskiego nakazu aresztowania Heleny Wolińskiej-Brus, oskarżonej o zbrodnie komunistyczne przypominamy, iż Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński postanowieniem z 18 sierpnia 2006 r. pozbawił Helenę Wolińską-Brus Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, nadanego uchwałą Rady Państwa z 19 lipca 1954 r. oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, nadanego uchwałą Krajowej Rady Narodowej z 10 października 1945 r.
ZBRODNIE (ŻYDO)KOMUNISTÓW- "Rabin kontra prof. Nowak" 1/2
ZBRODNIE (ŻYDO)KOMUNISTÓW- "Rabin kontra prof. Nowak" 1/2
Friday, February 22, 2008
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Jews were invated to Poland in the Middle Ages, when they were persecuted in the most of Western Europe, they even got special rights, which other people didn't have, sure that wasn't pure love, but Poland was losing many people in countless wars, so simply needed more people, but anyway facts matter. Without that Jews If survived would be something like native Americans today.
It got worse in 19th century, when Poland lost independence and Poles realized that minorities, especially Jews didn't really care abou that. That's when the whole Polish nationalism was born, before people in Poland were first of all divided into nobelmen and peasants, not into nationalities. Jews not only weren't patriotic, usually they didn't even bother to learn the language and assimilate.
During WW2 not so many people were helping Jews, but very few collaborated (Poland was the only country without collaboration government or any other serious collaboration forces) and most were just trying to survive, 3 million Polish "goys" (non Jews) were killed and they couldn't help themselves, so how they could help someone else ?
If you ask If there was anti-semitism in Poland, the answer can't be other than yes, but Poland and Poles generally did more good than bad for Jews and anti-Semitism in 19th and early 20th century was maybe not justified but let's say not surprising in that situation.
Unfortunately many Jews (especially American) today is spreading anti-Polish propaganda, which especially in case of WW2 and a country, which lost the most and a nation, which suffered less than only Jews and Gypsies is shocking and simply disgusting.
Let's take a look at this from your first post:
"Post war only 4 of the 700 survived. He returns to his home after the war to find it occupied by 3 families who denied him access and berated him for wanting it back."
For a western reader, who has little idea about situation in Poland during and after WW2 that's of course "Polish antisemitism", the author knows that, so of course he "forgot" to add that about 50% of buildings in Poland were destroyed or seriously damaged (in Warsaw over 90%), so people were moving to whatever was still standing. What these 3 families should have done ? Got frozen looking at the empty house, whose owners were probably dead ? Or take their children and leave to the forest, when mr. owner came back and wanted to have a large house only for himself ?
Warszawskie dzieci,Rota.Powstanie Warszawskie.
Jews were invated to Poland in the Middle Ages, when they were persecuted in the most of Western Europe, they even got special rights, which other people didn't have, sure that wasn't pure love, but Poland was losing many people in countless wars, so simply needed more people, but anyway facts matter. Without that Jews If survived would be something like native Americans today.
It got worse in 19th century, when Poland lost independence and Poles realized that minorities, especially Jews didn't really care abou that. That's when the whole Polish nationalism was born, before people in Poland were first of all divided into nobelmen and peasants, not into nationalities. Jews not only weren't patriotic, usually they didn't even bother to learn the language and assimilate.
During WW2 not so many people were helping Jews, but very few collaborated (Poland was the only country without collaboration government or any other serious collaboration forces) and most were just trying to survive, 3 million Polish "goys" (non Jews) were killed and they couldn't help themselves, so how they could help someone else ?
If you ask If there was anti-semitism in Poland, the answer can't be other than yes, but Poland and Poles generally did more good than bad for Jews and anti-Semitism in 19th and early 20th century was maybe not justified but let's say not surprising in that situation.
Unfortunately many Jews (especially American) today is spreading anti-Polish propaganda, which especially in case of WW2 and a country, which lost the most and a nation, which suffered less than only Jews and Gypsies is shocking and simply disgusting.
Let's take a look at this from your first post:
"Post war only 4 of the 700 survived. He returns to his home after the war to find it occupied by 3 families who denied him access and berated him for wanting it back."
For a western reader, who has little idea about situation in Poland during and after WW2 that's of course "Polish antisemitism", the author knows that, so of course he "forgot" to add that about 50% of buildings in Poland were destroyed or seriously damaged (in Warsaw over 90%), so people were moving to whatever was still standing. What these 3 families should have done ? Got frozen looking at the empty house, whose owners were probably dead ? Or take their children and leave to the forest, when mr. owner came back and wanted to have a large house only for himself ?
Subscribe to:
Posts (Atom)